نظرسنجی

ارزیابی شما از تغییراتی که تاکنون قلعه‌نویی در سیستم تیم ملی داده؟
۰
دوشنبه ۳۱ اردیبهشت ۱۳۹۷ - ۰۸:۴۹
۰ |
۰
زمان مطالعه: ۱ دقیقه

پرتاب دیسك را با عشق و رؤیاهای قشنگ شروع كرد. استارت خوبی هم داشت. تا حدی كه خیلی‌ها معتقد بودند او با استایل بدنی و تكنیكش می‌تواند سری توی سرها در بیاورد اما نشد. همه‌ چیز آن‌طور كه می‌خواست پیش نرفت تا اینكه بعد از 9 سال قید پرتاب را زد و رفت.دیسك و دایره پرتاب و فنس را بوسید و كنار گذاشت. هرچند كار راحتی برایش نیست و اسم پرتاب كه می‌‌آید بغض می‌كند و اشك در چشمانش حلقه می‌زند.

صمیمی: پشیمانم كه پرتابگر دیسک شدم

به گزارش خبرورزشی ، حرف از محمود صمیمی است. كوچكترین برادر عباس صمیمی كه پرتاب دیسك، ورزش خانوادگی آنهاست. خودش میگوید: «برایم دوری از پرتاب خیلی سخت است و خیلی وقتها بغضم میگیرد. 18 ساله كه بودم فكر میكردم در پرتاب دیسك میتوانم آدم بزرگی شوم اما حالا كه همه رؤیاهایم به باد رفته، فكر میكنم در زندگی شكست خوردهام.» او با اینكه حرف از خداحافظی با پرتاب دیسك را میزند اما میگوید: «شاید یك روزی برگشتم؛ روزی كه باشگاه زدهام و با درآمدش، دغدغه پول را نداشته باشم. روزی كه رئیس فدراسیون دیگر كیهانی نباشد.»

برای او كه با درخشش در رقابتهای دانشجویان جهان و ركورد 64 متر پا به جمع پرتابگران دیسك گذاشت، حالا فقط پشیمانی مانده و بس: «خیلی پشیمانم كه پرتابگر دیسك شدم. من اگر از 15 سالگی سوپرماركت میزدم، حالا یك فروشگاه بزرگ داشتم اما بعد از این همه سال پرتاب دیسك چه دارم؟ هیچی؟ من سال 85 دانشجو شدم و بعد از 12 سال لیسانس گرفتم. وقتی 20 ساله بودم و قهرمان دانشجویان جهان شدم، از آمریكا برایم دعوتنامه آمد اما قبول نكردم. آن موقع با 100 كیلو وزن مثل پرندههای ارتفاع بودم. من استعداد خالص بودم در پرتاب دیسك اما از من چه مانده؟ در حالی كه اگر چنین استعدادی در آلمان به دنیا میآمد تا به حال 5 مدال المپیك گرفته بود. نمونه بارزش برادر هارتینگ است. همان سال برادر هارتینگ 58 متر پرتاب كرد كه من 64 متر انداختم، بعد از 5 سال و در المپیك ریو قهرمان شد و من نفر سیام شدم. من نصف آنهایی كه در فینال المپیك بودند در 20 سالگی پرتاب كرده بودم. نفر چهارم المپیك ریو كه 66 متر انداخت را من سال قبل گرفته بودم اما ببینید چه اتفاقی میافتد كه من یك سال بعد سیام میشوم و او نفر چهارم؟»

پرتابگر دیسك بیتوجهی را دلیل خداحافظیاش میداند: «سال قبل وقتی تمرین كردم و عضله دستم مصدوم شد، هیچكس سراغی از من نگرفت تا اینكه درمان كردم و دوباره تمرین كردم تا عید و فیلم تمریناتم را در اینستا منتشر میكردم با اینكه فدراسیونیها میدیدند اما هیچكس سراغی نگرفت و دریغ از یك تماس. وقتی دیدم كسی سرش برایم درد نمیكند ترجیح دادم بروم.»

شاید در كنار همه ناراحتیاش برای دوری از پرتاب یك چیز به او آرامش میدهد: «اگر بر فرض محال قرار باشد رئیس فدراسیون برای برگشتم التماسم كند هم دیگر به دوومیدانی برنمیگردم. چرا باید با ورزشكاری كه همه فكر و ذكرش بالا بردن پرچم كشورش است دشمنی كنند؟ البته تا وقتی عباس بود ما بدون دغدغه فقط تمرین میكردیم و با رفتن او هم باید خودمان برنامه مینوشتیم و تمرین میكردیم و بعد هم 24 ساعته با همه میجنگیدیم. اینجوری ورزشكار خدای استعداد هم باشد میسوزد.»

محمود صمیمی كه شرایط سخت زیادی را پشت سر گذاشته حالا دلش برای جوانترها میسوزد: «دلم برای بچههایی كه تازه وارد دوومیدانی شدهاند، میسوزد چراكه هیچ تصوری از شرایط سختش ندارند و تنها فكر میكنند به تیم ملی میرسند. یكی مثل بهنام شیری كه 61 متر انداخته، آیندهاش چه میشود؟ او چهار سال دیگر 30 ساله میشود بدون اینكه مدالی گرفته باشد. شاید به خاطر همین هم به خانوادهها توصیه میكنم بچههایشان را وارد دوومیدانی نكنند.»

او كه یك سالی است متأهل شده حالا به فكر كار است: «من دنبال كار میگردم. همه كارگر ساده میخواهند و مدال و ركورد هم برایشان اهمیت ندارد. در شرایط استخدام هم ورزشكار ملیپوش جایی ندارد. به همین خاطر مدالهایم را انداختهام توی یك كشو. به فكر افتادهام تا باشگاه بدنسازی بزنم چراكه حالا كه متأهل شدهام شرایط با دوران مجردی فرق میكند.»

وب‌گردی و دیدنی‌های ورزش

برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
captcha

نظرسنجی

ارزیابی شما از تغییراتی که تاکنون قلعه‌نویی در سیستم تیم ملی داده؟

پربازدید امروز

آخرین خبرها

منهای ورزش

بازرگانی