هندبال ایران برای نخستین بار در تاریخ خود، موفق شد از دور گروهی رقابت‌های هندبال قهرمانی مردان جهان، صعود کرده و در جمع ۲۴ تیم برتر دنیا قرار گیرد.

این اتفاق وقتی مهم‌تر می‌شود که از جهت مقایسه، در نظر داشته باشیم که به طور مثال تیم ملی فوتبال ایران در ۶ دوره حضور در جام جهانی، موفق به کسب این مهم نشده و این در حالی است که هندبال ایران، در دومین تجربه حضور خود در مسابقات قهرمانی جهان موفق به کسب چنین دستاوردی شده است.

این بی‌تردید اتفاق مثبت و روبه‌رشدی در مسیر هندبال کشور است اما اگر همین حالا نقاط ضعف و قوتمان را نبینیم، این تجربه به خاطره‌ای تاریخی بدل خواهد شد و به باور من بهترین محک برای سنجش ضعف و قوت تیم ملی، بررسی رقابت این تیم با اسپانیا است.

در این بازی و در فاز دفاعی، ما دو نیمه متفاوت داشتیم. نیمه نخست، به سان همه این سال‌ها، در مقابل بازیکنان دورزن حریف و شوت‌های پشت ۹ متر، و البته اجرای دفاع باز برای مقابله با آن مشکل داشتیم. هنوز و هم‌چنان در اجرای سیستم‌های باز دفاعی و نحوه پوشش و یارگیری در آن، دچار مشکل هستیم و این در نیمه نخست بازی با اسپانیا کاملا مشهود بود. نتیجه ۲۱ گل خورده در یک نیمه. اسپانیا البته حریف قدری است اما مساله ما ریشه‌ای‌تر است و همان‌طور که بارها گفته‌ام، تاکتیک‌پذیری اتفاقی است که باید از رده‌های پایین تمرین شود. با این وجود اما در نیمه دوم، تیم شرایط بهتری پیدا کرد و وسلین موفق شد در نیمه مربیان، تیمش را در فاز دفاعی بهتر سازماندهی کند و نتیجه این‌که تیم ما در نیمه دوم، ۷ گل کمتر از نیمه اول دریافت کرد.

در فاز حمله اما دو نیمه یکسان را شاهد بودیم؛ هر نیمه ۱۱ گل. دلیل این اتفاق هم پر واضح است. ما در حمله و در مواجهه با سیستم‌های باز دفاعی حریف هم کماکان مشکل داریم. سردرگم می‌شویم، پاس‌هایمان به مقصد نمی‌رسد و نتیجه، ضدحمله‌های متعدد حریف.

شجاعت و درایت وسلین در پاورپلی کردن البته قابل تحسین است اما این حربه، زمانی کارساز خواهد بود که ما بتوانیم از بازی با دو خط‌زن نهایت استفاده را ببریم. یعنی یا با تحرک خط‌زن‌ها مدافعان حریف را مجبور کنیم که بسته‌تر بازی کنند و فرصت برای شوت‌زنی محمدرضا اورعی و افشین صادقی فراهیم کنیم، یا خط‌زن‌ها در فضاهای باز دفاعی، توپ‌گیری کرده و فرصت گل یا پنالتی به دست آورند.

در هر حال باید بپذیریم که رقابت‌های جهانی برای مردان جوان تیم ملی هندبال ایران، فرصتی گران‌بها برای تجربه‌اندوزی است. تنه‌به‌تنه شدن با بزرگترین بازیکنان و رویارویی با بهترین تیم‌های جهان، فرصتی است که همیشه فراهم نخواهد بود. باشد که حاصل این فرصت، ساخته شدن تیمی افتخارآفرین باشد.