بزرگترین نقطه ضعف فوتبال ایران در تمام نیم قرنی که از عمر لیگ در این کشور می‌گذرد، تعداد کم گل‌ها در مسابقات است که فاصله فوتبال ما را با قافله جهانی تعریف می‌کند. میانگین رد و بدل شدن گل در لیگ‌های معتبر و پیشرفته بیش از عدد ۳ است و در کشور ما در تعداد معدودی از هفته‌های هر فصل به زور به عدد ۲ می‌رسد.
به صورت پیش فرض هر هفته تا ۳۰ درصد بازی‌های لیگ ما مساوی می‌شوند و متاسفانه تعداد مساوی‌های بدون گل همیشه بیشترین نتیجه تکرار شونده در هر فصل فوتبال ماست. فصلی که با حضور ۱۶ تیم ۲۴۰ مسابقه دارد.
با مقایسه بین جدول دور رفت با برگشت در بازه زمانی ۸ مسابقه اول مشخص می‌شود که متاسفانه هنوز لیگ ما با این مشکل دست به گریبان است. در پایان هفته هشتم دور رفت سه تیم تراکتور، آلومینیوم و فولاد اصلاً مساوی نداشتند و همه بازی‌ها را برده یا باخته بودند.
در فوتبال مدرن مساوی فرقی با باخت ندارد. به همین دلیل تیم‌ها از ابتدا برای پیروزی می‌آیند اما هنوز در فوتبال ما این قاعده نهادینه نشده است. در پایان هفته هشتم دور برگشت اما هیچ تیمی در لیگ ما نیست که مساوی را تجربه نکرده باشد. تیمی مثل مس رفسنجان با ۶ مساوی در ۸ مسابقه رکورددار این المان منفی است و البته جای شکرش باقیست که مس حداقل مساوی‌های پر گلی را رقم زده است. بعد از مس، تیم‌های پیکان و هوادار با ۴ مساوی رکورد دارند. فولاد، نساجی، استقلال و تراکتور هر کدام سه مساوی دارند که حداقل برای تراکتور که دور رفت در همین بازه زمانی مساوی نداشت، نتیجه مطلوبی نیست.
شمس آذر، استقلال خوزستان، ذوب آهن، ملوان، آلومینیوم، صنعت نفت و سپاهان هر کدام ۲ مساوی دارند. با این توضیح که دربی برگشت اصفهان از هفته دوم معوقه و هنوز برگزار نشده است. گل گهر و پرسپولیس هم تنها با یک مساوی از این نظر کمترین امتیاز منفی را می‌گیرند.
