برای ارزیابی عملکرد ۳۵ ماهه وزیری که استاد تربیت بدنی بود و پیشینه ورزشی داشت، باید به دور از حب و بغض و با کنار هم چیدن دستاوردها و نواقص، نظر داد اما حالا از بررسی کارنامه گودرزی مهمتر، انتخاب وزیر جدید ورزش است، وزیری که باید برطرفکننده نواقص به جای مانده از دوره قبلی باشد و در عین حال کارهای خوب وزیر قبلی را ادامه بدهد و نگذارد ورزش دوباره به همان نقطه سر خط برگردد.
از دولت میخواهیم حالا که دوباره به مرحله انتخاب و معرفی رسیده، انتخابش یکی از خانواده ورزش باشد، یکی که هزار توی ورزش را بشناسد، دردهایش را بداند و بفهمد و راه درمانش را - حتی به اندازه چند قدم- رفته باشد.
خوب که نگاه کنیم ورزش در دل خود، کم ندارد گزینههایی که میتوانند روی صندلی وزارت بنشینند و این حوزه حساس که با جوان سر و کار دارد را اداره کنند.
کنار هم قرار گرفتن دو حوزه ورزش و جوانان، شاید نگاه دولت را به این سمت بکشاند که صرفاً ورزشی بودن ملاک وزیر شدن در این وزارتخانه نیست اما اگر به این واقعیت باور داشته باشیم که نسل جوان بیش از هر قشر دیگری با ورزش گره خورده و ورزش بیش از هر فاکتور دیگری میتواند نسل جوان را تربیت کند و پرورش بدهد، هیچ عیبی ندارد این بار برای وزارت ورزش و جوانان به گزینهای اعتماد کنیم که هم ورزشی باشد و هم نزدیک به نسل جوان... دولتی که در آن تخصصگرایی حرف اول را میزند، در ورزش هم میتواند بیشتر از قبل به تخصص مدیران و چهرههای متعهد ورزشی اعتماد کند.
