هر آنچه اولین در فوتبال است، از خوزستان آغاز شده است. برد بینالمللی اولین بار در خوزستان اجرا شد. خوزستان مهد فوتبال بود، اساس جوانان ما را در تیمهای ملی، خوزستانیها تشکیل میدادند. اخلاق از خوزستان جاری شد، معلم اخلاق از خوزستان آمد، مکتب اخلاق و فرهنگ را خوزستانیها توسعه دادند. استان زرخیز خوزستان با فوتبال بیشتر از نفت و جنگ شناخته شده است. آنها از زیر خاکستر جنگ دوباره سر برآوردند. آنها اولین استانی بودند که مورد حملات ناگهانی عراقیها قرار گرفتند. آنها هشت سال مقاومت و دفاع را به خوبی انجام دادند. آنها هشت سال آوارگی و کوچ را تجربه کردند. با وجود تمام تلخکامیها و نامرادیها این خوزستان باقی است و فوتبالش دوباره قد علم کرده است و قهرمان لیگ میشود؛ چیزی شبیه یک معجزه که در نداری و بیپولی به چنین مهمی میرسد، خوزستان به سرمایه جوانان خود متکی است؛ قهرمانی با یک مربی بومی و بازیکنان بومی.  نه... این خوزستان نمیتواند از دایره اخلاق خارج شود. فهیمترین تماشاگران را خوزستان داشته و دارد. بهترین بازیکنان را از ۸۰ سال پیش خوزستان داشته است. خلف رودباری، غلامعلی نامور، غلامرضا بلوچ، ابوالحسن افشار، محمد اشکانی، جلیل فداجان، عبدالرسول ناموس، حمید شیرزادگان، حسین دوستی و بشیر پلوزاده و خیلی از نسلهای بعدی خوزستان که هرکدام در عرصه اجتماعی نیز سرآمد بودند. یادم نرود پرویز دهداریها را که تعدادشان در آبادان، اهواز، مسجدسلیمان، دزفول و اندیمشک کم نبود. ایرانپاکها، برمکیها، نظریها، مهراب شاهرخیها، مظلومیها، صادقیها، پورجانکیها، سالیاها، جاسمیانها، حلواییها، کازرانیها و... چه شده است فوتبال خوزستان را که با این سابقه و فرهنگ باید پس از بازی با پرسپولیس چنین زد و خوردی شکل بگیرد؟ ریشه در کجاست؟ خوزستانیها که آداب فوتبال دیدن را میشناسند، آیا معیارهای تماشاگران تغییر نکرده است؟ آیا حضور تماشاگران نسل جدید که حالا هواخواه پرسپولیسی بیشتری را با خود دارند، این تعادل و تحمل را به هم نزده است؟ ریشهها را پیدا کنیم. حکم و مجازات همیشه خواهد بود اما اگر علتها روشن شود، مسئله را ریشهای حل کردهایم. با مسئولان ورزش و فوتبال خوزستان است که بدون تعصب این معضل ورزشی را حل و در نطفه خاموشش کنند.