این روحیه شاید ثمره سه سال و نیم مدیریت در میراث فرهنگی و گردشگری باشد که از مسعود سلطانیفر یک «مدیر در صحنه» ساخته که وزارت پشت درهای بسته اتاق وزیر و کنترل از راه دور راه و روش و منش او نیست. اما این وزیر حالا کارهای زیادی پیش رو دارد. اعتماد و همراهی اهالی ورزش که حدفاصل معرفی سلطانیفر به عنوان گزینه وزارت تا رأی اعتماد گرفتن او، با قدرت حامیاش بودند و رأی اعتماد بالای نمایندگان مجلس که او را در قیاس با دو وزیر تازهنفس دیگر، با آرای بالاتری تأیید کردند، وظیفه سلطانیفر را در قبال جامعه ورزش و البته جامعه جوان سنگینتر میکند اما آیا قرار است سلطانیفر راهی که گودرزی شروع کرده بود را با همان نفراتی که قبل از او در وزارت ورزش بودند و خودشان تصور میکنند بعد از او هم در این سیستم میمانند، ادامه بدهد؟ احکامی که وزیر جدید ورزش صادر خواهد کرد به این پرسش پاسخ میدهد اما مطالبه جامعه ورزش این است که به موازات تداوم کارهای خوبی که از زمان گودرزی شروع شده بود- مثل توجه به ورزش بانوان یا رفع تبعیض میان رشتههای ورزشی- نقاط ضعف باقیمانده از دوره وزیر قبلی برطرف شود. مردانی که پاشنه آشیل وزارت ورزش بودند و حوزههایی که در این سه سال به آن ورود نشد، قطعاً خیلی زود به چشم سلطانیفر و افراد معتمد او میآید و توقع این است که وزیر جدید ورزش و جوانان این کمبودها را با انتخابهای درست و برنامههای درستتر بپوشاند. مرز بندی خودی و غیرخودی که بیشترین آسیب را به وزیر قبلی زد، بهتر است از بین برود. این مرزبندی حتی در مورد فعالان رسانهای هم وجود داشت و رفتارهای افراد مسئول دراین حوزه باعث شد خیلیها که میتوانستند به وزیر در حوزه ورزش کمک کنند، نسبت به تمامی اقدامات وزارت گارد داشته باشند. مسعود سلطانیفر این گارد را چگونه باز میکند؟!