بحث فدراسیونهای با سرپرست یک سوی قضیه است، عدم توانایی و مدیریت بعضی از رؤسای فدراسیونها بحث دیگر. امیدواریم تا المپیک 2020 وضعیت تمام فدراسیونها سامان گرفته باشد. در شرایط فعلی تعدادی از فدراسیونهای ما نیازمند تغییرات اساسیاند؛ حرکت آنها لاکپشتی است و همسو و هماندازه با بقیه فدراسیونها حرکت نمیکنند. توجه باید کرد که در فدراسیون ناشنوایان چه مسائلی مطرح شد و چه چالشهای غریبی داشتند. زمانی که به درون فدراسیونها میرویم تازه با مشکلات و دردسرهای موجود در آنها آشنا میشویم که اداره یک فدراسیون یک هنر است و یک رئیس باید دلش با ورزش باشد و تعهدش به وظایف پذیرفته شده و عشق به ایران را نیز داشته باشد. از حقوق زنان ورزشکار به اندازه مردان دفاع کند و دنیای بیرون را در ورزش بشناسد و در لحظاتی از منافع خود بگذرد.  مصطفی کریمی بر مسند ریاست فدراسیون ناشنوایان قرار گرفت. فدراسیون پردردسر و پرمخاطرهای که اتفاقاً مدال هم میآورد. انتظار میرود جناب کریمی در فصل تازه این فدراسیون و آماده شدن برای المپیک ناشنوایان در ترکیه از همین امروز با استفاده از نیروهای جوان و کارآمد برنامه خود را شروع کند. این انتخابات کمکم بازنشستههای دورقمی را کنار میزند و هشدار جدی داده شده است که هیچ رئیس فدراسیونی که در نظام بازنشستگی است از این تاریخ نمیتواند در این پست مسئولیت بگیرد. این قانون شامل خیلی از فدراسیونها میشود که اتفاقاً فعال هم نیستند و به میز و ریاست خود بیشتر علاقه دارند تا خدمت به ورزش و مردم. اینان را اگر همین امروز کنار بگذاریم، فردا در ینگه دنیا حاضر میشوند.  برویم با وزیر ورزش به سمت و جهتی که رؤسای مردمی را پیدا کنیم و بازنشستههای تنبل را کنار بگذاریم و صلاح مملکت را ارجح بدانیم.