قرار فیفا و کنفدراسیون فوتبال آسیا این بوده که سیاست و سیاستمداران در فوتبال دخالت نکنند که متأسفانه تا فوتبال بوده، سیاست نیز با آن پیش آمده و در مقاطعی دخالت کلان هم داشته است. در آسیا که داستان خیلی اسفناکتر است و تا دلتان بخواهد، لابی و جلسات پنهان و تبانی و انتخاب صورت میگیرد. بعد از اینکه عربها در کنار هم قدرت گرفتند، ژاپن، کرهجنوبی، مالزی و تایلند کنار گذاشته شدند و پول و دلار و نفت کار خود را کرد و کنفدراسیون فوتبال آسیا در چنگ کشورهای عربی قرار گرفت. عربستان شد سردمدار این جریان و قطر، امارات، بحرین، کویت، اردن، لبنان، یمن و... در سالهایی زیر بلیت عربستان قرار گرفتند. شیخسلمان از بحرین بعد از بنهمام قطری و رسوایی مالی برای جام جهانی بر مسند ریاست فوتبال آسیا قرار گرفت. 62 سال از ریاست اولین رئیس فوتبال آسیا میگذرد. لومن کم از هنگکنگ چندان دوام نیاورد. تا سال 1958 سه هنگکنگی دیگر که از طرف انگلیس پشتیبانی میشدند، رئیس باقی ماندند تا تانکو عبدالرحمان از مالزی آمد. او هشت سال ریاست کرد. کامبیز آتابای در سال 1976 رئیس فوتبال آسیا شد و او با انقلاب رفت و حمزه ابوسماح از مالزی آمد. احمدشاه از مالزی نفر بعدی بود و بعد نوبت بنهمام رسید. چینیها هم دو سال با ژانگ جیلونگ، رئیس آسیا شدند و حالا شیخسلمان بن ابراهیم آلخلیفه آمده است. طی 62 سال 11 رئیس برای آسیا انتخاب شدهاند که در هیچ دورهای چون سالهای اخیر اینچنین سیاسی نبوده است. مهره ضعیفی چون شیخسلمان که جیرهخوار رؤسای سیاسی بحرین و از آن سو عربستان است، براساس اراده شخصی خود عمل نمیکند و آنچه عربستان دیکته میکند، او پیاده مینماید.

در این وانفسا ما چه باید بکنیم و کفاشیان و تاج چهکارهاند و چه میتوانند انجام دهند؟

بدیهی است تا ما رأیهای کشورهای منطقه مرکز آسیا و آسهآن را به دست نیاوریم، قادر به مبارزه با 12 کشور منطقه غرب آسیا نخواهیم بود. شرق آسیا با 10 کشور راه خود را میرود و جنوب آسیا با 8 عضو قدرت لازم را ندارد اما 12 عضو بخش آسهآن با 6 عضو مرکز آسیا رأی بالایی میشود که ما از آن غافل ماندهایم. این اتفاق تنها از راه دیپلماسی و وزارت امور خارجه به وقوع میپیوندد و بس. کفاشیان به تنهایی راه به جایی نخواهد برد و باید با این شرایط بسازد و بسوزد. حالا افسوس نبودن مهدی خبیری، غفاری، فراهانی و بقیه ایرانیهای عضو کنفدراسیون آسیا را میخوریم و...!