حکایت شبزندهداری و نشستن پای بساط خودخواهی حکایت دیروز و امروز ما نیست و متأسفانه سابقه در تاریخ فوتبال این مرز و بوم دارد اما شدتبخشی آن در یکی، دو دهه اخیر با پیروی از یک خط سینوسی دارای نوسان است. هستند بازیکنانی که وقتی ویترین رسانهها میشوند و عکسهایشان به اندازه در یخچال دلبری میکند، از خود بیخود میشوند و به خاطر نداشتن ظرفیت لازم پا به ناکجاآبادهایی میگذارند که فاصله گرفتن از آن کار سختی میشود. رفته رفته این توهم خودخواهی تبدیل به خودزنی میشود و به سبک رولت روسی دست به انتحار جاهلانه میزنند.
ماجرا آنجا غمانگیزتر میشود که آقای بازیکن (شما بخوانید بازیگر) با به ثمر رساندن یک گل در بازی بعدی، اشتباهات گذشته را با پیچیدن داخل زرورق خودخواهی به فراموشی میسپارد. اهالی فوتبال هنوز فراموش نکردهاند که در جام ملتهای 2000 لبنان در نیمه شب خمار قبل از دیدار حیثیتی مرحله یکچهارم نهایی با کرهجنوبی، چند بازیکن اسمی در گوشهای از کنج بیخیالی آبهای مدیترانه، دود بیتعصبی را به هوا میفرستادند. نتیجه این سستمزاجی نیز در دیدار روز بعد عیان شد. پاسخ آقاجلال سرمربی وقت تیم ملی درباره این اسرار مگو این بود؛ «مگر آنها بچه هستند که دائماً مواظبشان باشیم و پشت در اتاقشان کشیک بدهیم؟»
جلال طالبی به عنوان یک مربی حرفهای این نسخه را برای بازیکنان حرفهای تجویز کرده بود اما جز شبزندهداری و جیم شدن از پنجره هتل برای بازیکنان کمظرفیت که از حرفهای بودن تنها امضای قراردادهای میلیاردی را فوت آب هستند، انتظاری بیش از این نمیرود. آن اتفاق درس عبرتی بود که متأسفانه از آن درس نگرفتیم و حالا برای فرار از سرزنش دلسوزانه، باز هم جوانی میکنیم تا خود را از مهلکه و تنوره دیوی که خود ساختهایم، نجات دهیم.
در فوتبالی که همه چیزهایش به هم ربط دارد، در هنگام بروز ناهنجاریها، متولیانش هم برای حفظ صندلی بیمسئولیتی به جای موشکافی موضوع، سعی دارند با پاک کردن صورتمسئله و ایجاد خط قرمزهای فرضی با تبدیل کردن معلولها به مجرم اصلی، آن را سر به دار کنند.
آنهایی که باید با ریشهیابی، واقعیتهای پنهان مانده در برخی مدارس فوتبال را با قطبنمای حقیقتاندیش شناسایی کنند، تنها هنرشان درمان اورژانسی واقعیت و پیچیدن نسخه بیتدبیری است و چندی بعد هم همه چیز به فراموشی سپرده میشود.
...و این حکایت همچنان باقی است.
*نویسنده مهمان: محمدکریم روزبه
