در کل تاریخ رقابت های ورزشی چه قبل و چه بعد از انقلاب نمی توان ورزشکاری از ایران را به کم فروشی و بی غیرتی متهم کرد زیرا ورزشکاران همیشه خود را سرباز وطن دانسته و از جان مایه گذاشتند. حتی "لیلا رجبی" که در المپیک ریو به اشتباه از زبان به ظاهر کارشناس دوومیدانی بی غیرت خوانده شد درباره اش پرونده ای درخشان وجود دارد و افتخار آفرینی های بسیاری برای این مرز و بوم کسب کرده است لکن با مقصر خواندن "لیلا رجبی" و لفظی که در مورد این قهرمان بکار برده شد باعث وداع این ورزشکار پرافتخار از دنیای قهرمانی می شود. آیا جایگزینی بهتر برای فرد مذکور در دوومیدانی وجود دارد؟ باید قدری تامل کرد. در بیشتر رقابتهای ورزشی درصد "باخت" ها همیشه بیشتر از "پیروزی" بوده، در بعضی مواقع و در بهترین شرایط که کارشناسان رشته های مختلف پیش بینی مدال را برای قهرمانان می کنند شرایط طوری رقم می خورد که رسیدن به رکورد خودشان نیز دور از دسترس می شود. علت کیست؟ مربی و ورزشکار اولین کسانی هستند که به عنوان مقصر شناخته می شوند ولی اگر دنبال پیشرفت و تعالی ورزش کشور باشیم نباید علل اصلی شکست ها را پنهان کنیم باید دنبال واقعیت ها بود. تا کنون سئوالی از روسای فدراسیون های مربوطه و یا در سطح بالاتر از متولیان ورزش کشور شده؟ یا به راحتی از کنارش رد شده ایم، مقصود سیاه نمایی و تخریب بزرگان ورزش نیست بلکه حرکت در راستای پیشرفت هر چه بهتر آنست. شروع کار دولت یازدهم با شعار "تدبیر و امید" و سمبل آن کلیدی بود که اذعان داشت با آن قفل تمام مشکلات جامعه را باز خواهد کرد این شعار در بخش های مختلف ورزشی نیز صدق می کرد. با این همه مقدمه چینی خواستیم به کم کاری وزارت ورزش در انتخابات فدراسیون کاراته اشاره بکنیم.

 شاه کلید فدراسیون کاراته کجاست؟

کاراته در دنیا و ایران میلیون ها ورزشکار و علاقه مند دارد، بعد از سالیان بسیار و با زحمات فراوان متولیانش، مجوز حضور در المپیک ۲۰۲۰ را پیدا کرده، ولی فدراسیون کاراته آنقدر به هم ریخته است که برای باز کردن قفل مشکلات آن بجای کلید، "شاه کلید" لازم است. فدراسیونی که بیشتر از یکسال است که رئیس و متولی ندارد و مانند چند دوره قبل وی را مجبور به استعفا کرده اند. آیا کاراته که رشته ای پرافتخار و مدال آور در همه رقابت ها بوده نیز تجربه ای مانند تکواندو خواهد داشت؟ تکواندویی که حداقل انتظار دو مدال طلا در المپیک ریو از آن می رفت، ولی در عین ناباوری کارشناسان و دیگر اعضای آن تنها به یک مدال برنز توسط "کیمیا علیزاده" بسنده کرد. کاراته هم در المپیک توکیو سرنوشتی مثل تکواندو خواهد داشت؟ این سئوالی ست که اذهان علاقه مندان این ورزش را مشغول کرده و بجای آماده سازی خود برای رقابت، نگرانی جای آن را گرفته است.

انتخاب یا انتصاب در فدراسیون کاراته..

 بعد از کش و قوس های فراوان تاریخ انتخابات ریاست فدراسیون کاراته ۱۱ مرداد ماه سال ۹۵ اعلام شد، وزارت ورزش و جوانان در فاصله دو هفته مانده به انتخابات اسامی ۱۹ نفر را اعلام کرد که تایید صلاحیت شده بودند اما چند روز مانده به انتخابات اسامی افراد دیگری نیز به این لیست اضافه شد، به نظر رقابت سالم و پرشوری در پیش بود لکن روز موعود فرا رسید، رسانه ها منتظر نامی بودند که از این رقابت داغ بیرون بیاید تا آنها نیز به ورزشکاران و قهرمانان آن رشته معرفی کنند ولی در عین ناباوری و توسط وزارت ورزش، روز انتخابات به تاریخ نامشخصی موکول شد و بازهم کاراته بدون رئیس ماند. مشکل کجا بود؟ دلایل بسیاری در این باره اعلام شد دلایلی که ورزشکاران این رشته را متقاعد نخواهد کرد. آیا فدراسیون کاراته بدون متولی و با سرپرست محترم به سامان خواهد رسید؟ یا اینکه باعث هرج و مرج در داخل خود خواهد شد. اکثر کسانی که دست اندرکار این رشته هستند مشکل اصلی کاراته را بی ثباتی در راس فدراسیون می دانند و این شک که انتخابات فدراسیون کاراته در بیشتر مواقع تشریفاتی بوده به حقیقت تبدیل شده و تمام سئوالات بی جواب مانده است. آیا تاکنون انتخابات فدارسیون های ورزشی بخصوص کاراته صحیح بوده است؟ انتخاباتی که اکثر رای دهنده های آن، هیات های انتصابی خود رئیس فدراسیون است مشروعیت دارد؟ در پنج دوره اخیر روسای فدراسیون کاراته، وظایف خود را به سرانجام نرسانده و مجبور به استعفا شده اند، سرمنشا بی ثباتی فدراسیون کاراته کجاست؟ خیل کثیری از کاراته کاران به این موضوع اذعان دارند انتخابات فدراسیون کاراته بیشتر مواقع بصورت سمبلیک انجام می شود و شخص مورد نظر از قبل بر مسند ریاست جلوس کرده است زیرا به همان راحتی که رئیس فدراسیون می شود به همان راحتی نیز مجبور به استعفا می شود. چرا وزارت ورزش و دست اندرکارانی مجری این امر هستند هزینه انتخابات را بر پیکره ورزش وارد کرده و شخص وزیر در این مورد مهم مداخله نمی کند؟ تا فردی متخصص، که از بطن خود کاراته ست را انتخاب کنند. این کرسی بسیار مهم، حال که مجوز حضور در المپیک را پیدا کرده، مهم تر نیز شده است. چرا وزارت ورزش تاریخ انتخابات را مشخص نمی کند تا قهرمانان و مربیان این رشته دغدغه ای جز تمرینات خود برای رقابت های گوناگون و بخصوص المپیک نداشته باشند. خواسته ورزشکاران انتخابات هر چه سریع فدراسیون کاراته ست تا رئیس فدراسیون نیز به وظایف خود به درستی انجام دهد. انتخاب متخصصان و مربیان زبده کاراته و بکارگیری سریع آنان در عرصه استعدادیابی یکی از مهم ترین وظایف فدراسیون کاراته می باشد. تکواندو تجربه ای باشد برای دیگر رشته ها تا مربی و متخصصی همانند مهماندوست را از دست ندهند. ۴ ماه دیگر نیز از آخرین تاریخی که قرار بود رئیس فدراسیون انتخاب شود گذشت و هنوز خبری نیست با تهدید مجلس به استیضاح وزیر ورزش وی نیز مجبور به ترک مسند وزارت شد. حال با آمدن متولی جدید وزارت ورزش تا چه زمانی کاراته بدون صاحب خواهد بود.

رقابت های جهانی لینز اتریش

رقابت های جهانی لینز اتریش به پایان رسید و مردان کومیته کار تاریخ ساز شدند. در مجموع و با غیرت مربیان و ورزشکاران این رشته به جایگاه سومی جهان دست پیدا کردند. سکویی که نوید بخش خوبی برای المپیک توکیو بود. لکن می توان جایگاه فوق را تکرار کرد؟ زیرا بانوان کاراته کا به یک مدال برنز بسنده کردند و در بخش کاتا نیز از ۴ مدال موجود، سبد مدال ها خالی بود. با این حال هنوز بعد از گذشت یک ماه از رقابت های جهانی، مست پیروزی های کسب شده هستیم. صندلی ریاست کاراته خالیست، متخصص و شخص زبده ای روی کار نیست که برنامه ای کارشناسی و مدون ارائه کند تا افراد دیگر نیز از وی پیروی کرده و به پیشرفت کاراته کمکی کنند هر فردی ساز خود می زند. هرج و مرج درون فدراسیون کاراته حکم فرماست. تا چه زمانی مربیان و قهرمان های کاراته بار دیگران را به دوش خواهند کشید؟

 ورزش یا سیاست

جای سیاست و ورزش داخل ایران عوض شده، در دولت کنونی به وزیر سابق ورزش، انتقادهایی بود بابت اینکه ایشان تخصصی نیستند و به قول پیرمردهای ورزش، عکسی با شورت ورزشی ندارند. اطرافیان ایشان نیز برای پاسخگویی به انتقادها عکسی با دوبنده کشتی منتشر و اذعان داشتند که وزیر نیز این کاره بوده، اما دغدغه ورزش کشور این نیست. ورزش ایران نیازمند شخصی کارشناس و تئوریسین ورزشی لازم دارد که زیر مجموعه های خود را که همان فدراسیون های مختلف هستند، مدیریت و ساماندهی کند. متولیان سیاست کشور نیز در انتخاب خود توجه خاصی به این موضوع ندارند. شخصی که قبلا برای وزارت ورزش پیشنهاد شده، وزیر ارشاد می شود و سلطانی فر بر مسند وزارت ورزش جلوس می کند شخصی که نتوانست رای اعتماد مجلس سابق را دریافت کند. حال بعد از میراث فرهنگی دوباره وزیر شد. آیا این افراد بنا به تخصص، متولی صدارت می شوند یا اینکه جایگاه و صندلی وزارت خالی نماند؟ مثالی دیگر نیز، شورای شهر تهران هست که بجای کارشناسان جامعه شناسی گوش شکسته های کشتی بر مسند نشسته اند. غرض توهین به قهرمانان کشتی نیست بلکه یادآوری جایگاه افراد است. برای شهری مثل تهران کارشناس جامعه شناسی، برای فدراسیون های کشتی و کاراته نیز متخصصی از کشتی و کاراته لازم هست. البته این سخنان بر ذائقه برخی افراد که در این عرصه دستی بر آتش دارند ناخوشایند خواهد آمد لکن چاره ای نیست مسیر صحیح را باید انتخاب و به آن عمل کرد مسیری که در آن اهداف بزرگی نهفته است. تورنمنت های مختلف، مسابقات و بازی های آسیایی و جهانی، و در خاتمه المپیک منزلگه خوبان قرار گرفته است. آرزوی هر قهرمانی ست که در المپیک حضور پیدا کند چه رسد که در آن سکویی کسب کند، افتخار بزرگی ست. اما با روندی که مدیران ورزشی در پیش گرفته اند. با این عملکرد و خالی ماندن جایگاه ریاست فدراسیون، سکوهای کاراته نیز درالمپیک به آمال و آرزو تبدیل خواهد شد. در نهایت همه کارشناسان، مربیان، قهرمانان و دیگر اعضای رشته کاراته که دلسوزان واقعی این ورزش هستند درخواست برگزاری سریع انتخابات ریاست فدراسیون هستند. لازمه پیشرفت هر چه بهتر تیم کاراته کشور، سرمایه گذاری و استفاده از کارشناسان، مربیان و ورزشکاران زبده در بخش کاتا نیز هست.کجایند کارشناسانی همچون اکرامی و برادران نکوفر که در دنیا سرشناس هستند و مربیانی همچون آیدین محمدی، پایدار، آبادی، شهرباف، عسگری و رشیدی که زمانی مربیان برتر کاراته کشور بودند و نیز قهرمان های بنام چون شیخ احمدی، اشرفی، منصور، مهرابی، شاهین، محمدی مقدم، عباسقلی زاده، داود شاملو، برداران باتوانی، فیضی و پدیده هایی مثل مقداد ماهری، سعید گنجی و بهنام محمدی که زود هنگام از دور رقابت ها خارج شدند. همچنین دیگر قهرمانها که بسیارند اما خانه نشین شده اند. چرا از تجربه آنان استفاده ای نمی شود؟ برخی از این مربیان و ورزشکاران توسط کشورهایی جذب شدند و در آنجا مشغول مربیگری و استعدادیابی هستند و برخی دیگر از قهرمانان چون داود شاملو، بهنام محمدی و باز دیگر اشخاص که بسیارند به خاطر پاره ای از مشکلات خانوادگی و یا اعتقاداتشان مجبور به تحمل غربت شده اند. آیا این سیاست ورزش کشور هست یا اینکه این قهرمانان سیاسی شده و باید وارد سیاست شوند؟ تا کی مسئولین ورزش ملوک الطوایفی عمل خواهند کرد. لطمه اصلی را ورزش خواهد خورد و همیشه بصورت "روابطی" پیش که نه، پسرفت خواهد داشت. آیا هر کارشناس، مربی و قهرمانی که دوره مدال آوری اش به اتمام برسد کنار گذاشته می شود؟ کاراته جان تازه می خواهد افکاری نو و جوان که به دنبالش نیز پیشرفت آنچنانی که شایسته کاراته کشور هست، در دنیا داشته باشد.افکاری که لازمه آن انتخاب کارشناسی شایسته در راس فدراسیون کاراته می باشد فردی که برای دوره 4 ساله خود و المپیک توکیو برنامه مدون و مکتوبی داشته باشد. با امید به اینکه با روی کار آمدن وزیر جدید این امر به زودی انجام شده و نیز انتخابات تشریفاتی در فدراسیون کاراته و دیگر رشته ها ممنوع شود.

والسلام

*یوسف محمدی مقدم