گفتیم شگفتزده، بله گفتیم اما نگفتیم که از جام جهانی هم حذف شدیم و در گرندپری چه شقالقمری کردیم!
تکواندو ما در این چند وقت اخیر سرشار از خاطرات تلخ بوده اما مردی به نام رضا مهماندوست که ما او را نخواستیم، در تیم ملی آذربایجان شاهکار کرده است...
به جای اینکه مهماندوست را در آغوش بکشیم و فرامین مقامهای کشوری را در اولویت قرار بدهیم تا از فرار مغزها جلوگیری کنیم اما هر چه بیشتر افرادی مثل مهماندوست را سوق دادهایم به سمت خارجیها و تازه از آنها طلبکار هم هستیم!
وزارت ورزش که در این میان نقشی تعیینکننده دارد در قبال تمام شکستهای حقارتبار تکواندو سکوت کرده و سخن نمیگوید. به راستی موضع ما در قبال این ناکامیهای تحقیرآمیز چیست؟ مگر این غرور خرد و خمیر شده را نمیبینید؟
ما به جای اینکه به اصل تکواندو بپردازیم مدام به مهماندوست (که دنیای تکواندو او را ستایش میکند و این مرد را بهترین مربی جهان میداند) طعنه میزنیم و او را مقایسه میکنیم با نمونه شکست خورده خودمان! تازه ادعا میکنیم او از مهماندوست بهتر است. میدانید دقیقاً مثل چیست؟ اینکه در گوشهای از کره زمین باشیم اما ادعا کنیم داریم در کره ماه قدم میزنیم!
در این مدت با تکواندو کشور چه کردیم؟ ما که قهرمانانی مانند هادی ساعی داشتیم چرا امروز باید در هر تورنمنتی سرمان را مثل بچههای مهدکودکی و کتک خورده پایین بیاوریم و شکست را بپذیریم، پس استعفا و کنارهگیری را برای چه زمانی گذاشتهاند؟ عذرخواهی از مردم بابت شکستهای ناراحتکننده و حقارتبار برای کدام لحظه و مقطع زمانی است؟ غرور ما تا کی باید زیر دست و پای ندانمکاریها خرد شود؟
وزیر ورزش و جوانان که عنایتی ویژه به فوتبال دارد و حتی در مراسم والیبالیها به فوتبال میپردازد، تکواندو را هم در نظر داشته باشد. برای تکواندو کشور باید همین امروز تصمیم گرفت. اگر قرار است تحولی در این رشته ورزشی ایجاد کنیم، وقت تلف کردن بیفایده است. این ورزش مدالآور را جدی بگیرید آقای وزیر که اهمیتش کمتر از سایر ورزشها نیست...
