پرسپولیس، با 32 امتیاز، پا به دایره لیگ آسیا میگذارد! میدانی که سخت است و دشوار! میدانی که حریفان همه مدعیاند و دندانگرد!
حریفانی مثل الهلال عربستان، الریان قطر و نمایندهای از امارات یا اردن! سختی کار و پُر چَم و خم بودن راه آنجا معلومتر میشود و آشکارتر میگردد که نگاهی بیندازیم به بازیهای پرسپولیس برابر دیگر نمایندگان ایران در لیگ آسیا!
جدول بر همه چیز گواهی میدهد! جدول شاهد صادق و درستگویی است! جدول حکم میکند که پرسپولیس برابر تیمهای ایرانی لیگ آسیا، یک برد دارد- مقابل استقلال خوزستان- یک تساوی دارد- برابر استقلال تهران- و یک باخت آورده است؛ در مبارزه با ذوبآهن!
چهار امتیاز از 9 امتیاز! چهار امتیاز از سه بازی! آن هم برای تیمی که بهترین دیوار دفاعی را دارد! آن هم برای تیمی که در هر سه بازی، یک گل خورده است! آن هم برای تیمی که خوب بازی میکند اما خوبتر و آسانتر و زیادتر فرصتهای گلزنی را خراب میکند! آن هم برای پرسپولیس که از هر 7، 8 فرصت گل، یکی را به نتیجه میرساند! پرسپولیسی که امسال، به اتکای خط دفاعیاش به اعتبار قدرت دفاعیاش، میبرد و گل نمیخورد و امتیاز جمع میکند!
در برابر سیاهجامگان، که نتوانست حرفی و سخنی داشته باشد، پرسپولیس به یک عادتشکنی و به یک سنتشکنی دست زد!
پرسپولیس هم از راه دور و با شوت گل زد! هم با خطشکنی و زنجیر پاره کردن هافبکهایش!
گل اول پرسپولیس حاصل ترکیب بازی گروهی تیم و عملکرد انفرادی و هوشیاری و موقعشناسی رامین رضاییان بود که همه چیز را ختم به خیر کرد، با یک شوت دقیق! گل دوم را کمال کامیابینیا زد، تا سلام نظامی را پشتبند «ریباند» و ضربه کوتاه نهاییاش نماید! اتفاقی که معمولاً رخ نمیدهد!
برانکو که مضطرب و «غرغرو» مینمود؛ از بازی مجموعه تیمش حق دارد که راضی باشد، به ویژه از عملکرد وحید امیری که فرارهای پا به توپش و یرانگر بود! او مهدی طارمی را هم بیشتر از همیشه به خدمت تیم درآورده بود!
دلخوری برانکو و «نق- نق»های بیپایانش، به نقطه قوت پرسپولیس برمیگردد! برانکو از عملکرد هافبکهایش راضی نیست و او حق دارد!
برانکو، توقعات بیشتری از بازی گروهی هافبکهای پرسپولیس دارد و باید حق را به جانب او داد!
هافبکهای پرسپولیس، تک تک، همه خوبند اما حاصل کار این جمع خوبان نه آنی هست که باید! نه آنی میشود که سزاوار است! نفرات خوب و صاحب کلاس کار، که مجموعه مکملی را پدید نمیآورند!
در تیم پرسپولیس، سرعت جابهجایی توپ مقبول مینماید، به لطف پاسهای بلند اما سرعت حرکت هافبکها و سرعت جابهجایی مردان خط میانی جناب آقای ایوانکوویچ، کافی نیست و صدای او را قبل از همه درآورده!
برانکو چون دانای راز است، پس زودتر و بسی بیشتر از بقیه حرص میخورد و جوش میزند! برانکو میبیند که میداند و هم میتواند اما نمیشود! اما کار گره میخورد! داد و فریاد او بیدلیل نیست! داد و فریاد برانکو، «شو» نیست! اطوار نیست! ادا و هنرپیشگی نیست! او از ته دل، حرص میخورد! او میداند، چرا جوش میزند!
آقای برانکو، واقف به این نکته است که اگر قدرت فردی و گروهی هافبکهایش در خدمت تیم قرار بگیرد، چه اتفاقی رخ خواهد داد! او دنبال تحقق همین امر و رخ دادن همین اتفاق است!
