در لیگ دسته اول هم همینطور است. تیمهای لیگ دسته یک سازنده اصلی تیمهای لیگ برتر هستند و در نهایت سازنده تیم ملی. بیشتر بازیکنانی که به تیم ملی راه پیدا میکنند از این مسیر وارد سطح اول فوتبال میشوند و از این رو میتوان به نقش مهم مربیان در این رده از فوتبال باشگاهی پی برد. مربیانی که متأسفانه از حاشیه امنیت شغلی کافی هم برخوردار نیستند. در لیگ دسته اول مدیران باشگاهی به شدت نتیجهگرا هستند و برای رسیدن به خواستههایشان اولین قربانی را مربی تیم میدانند. ما در کشور باشگاههای قدیمی و ریشهداری داریم که در همین تهران یا در شهرهای دارای فوتبال، امروزه به دلیل نبود بودجه لازم، یا تیمداری نمیکنند یا در دستههای 2 و 3 مشغولند. در آن باشگاهها نگاه به فوتبال ریشهای است و برای رسیدن به مقاصد روزمره به فوتبال نگاه نمیشود. وقتی مدیری برای احراز یک پست در فوتبال سرمایهگذاری میکند دیده و میداند تا چه اندازه میتوان از طریق فوتبال، این رشته پرطرفدار، ره صد ساله را یکشبه طی کرد. از این رو با تخصیص مبالغی نه چندان زیاد میخواهند از هر طریقی به لیگ برتر راه پیدا کنند و در رسانهها اسم و رسم یافته و در واقع دنبال مشهور شدن هستند. مدیری که با فوتبال آشنایی کامل داشته باشد میداند فوتبال ورزشی نیست که بتوان در آن با یکی دو ماه تمرین و جمعآوری تعدادی بازیکن سرشناس به بالاها رسید. نمونه بارز این قبیل تیمها هم در سالهای اخیر کم نبودهاند. استیل آذین، داماش و گهر دورود از این قبیل تیمهایی بودند که زود آمدند و زود هم رفتند و دیگر خبری از آنها نیست. آنچه در این بین لطمه میخورد مربیانی هستند که هر بار با یک تیم وارد کارزار لیگ دسته اول شده و بعد از یکی، دو باخت از کار برکنار میشوند تا هم به سابقه کاریشان لطمه بخورد و هم مقصر اصلی جلوه داده شوند. قطعاً کمیته آموزش فدراسیون فوتبال و مسئولان سازمان لیگ با معرفی مربیان کاردان به مدیران باشگاههای لیگ یکی میتوانند ضمن کوتاه کردن دست دلالها از دسته یک فوتبال در این باره اقدامات مؤثری انجام دهند.