حتی در فوتبال. میدانید چرا؟ چون در فوتبال هم پول هست و هم بالا رفتن از پلههای شهرت آنها را وسوسه میكند. آدم پولدارها هر از گاهی سری به این فوتبال میزنند تا هم نقش قهرمان تیمهای محبوب را بازی كنند (با پولی كه مثلاً از جیب میدهند) و هم معروف و مشهور شوند.

آدم پولدارها در نقش آهنربا هم عمل میكنند. مثلاً هر چه بازیكن و مربی سرشناس است در كوتاهترین زمان ممكن عاشق آدم پولدارهای چسبیده به فوتبال میشوند و مدام به دفتر آنها و ویلایشان رفت و آمد میكنند. پولدار كه باشی تمام فوتبالیهایی كه با هم دشمناند با تو دوست میشوند و شمارهات را سیو میكنند.

آدم پولدارها به هر تیمی كه بخواهند نفوذ میكنند و حتی هواداران هم دوستشان دارند. با بنز میآیند و با پورش میروند و كسی هم كاری به كارشان ندارد. آدم پولدارها مالك باشگاه نیستند اما همه كارهاند.

آدم پولدارها را باید مردان آپشن و زیر میزی دانست. با «پول» آنها قراردادهای خارجی فسخ و كلی از معادلات عوض میشود مثلاً به یك بازیكن در قالب وام (!) 600 میلیون میدهند و بعد كلی از این مسئله سود میبرند كه البته ماها نمیدانیم چرا و چطوری اما آنكه كارش سود بردن است بلد است چطور این كار را انجام دهد.

آدم پولدارها همه جا رفت و آمد دارند و جلوی پایشان دولا راست میشوند. ردپای آنها حتی در فدراسیونها هم دیده میشود چه رسد به باشگاهها. در اطراف یك باشگاه فوتبال، مربی و چهرهای كه با هم كارد و پنیر هستند هر دو با یك آدم پولدار خوب رابطه دارند. این خاصیت آهنربایی فقط و فقط متعلق به آدم پولدارهاست كسانی كه شاید بدون فوتبال همسایههایشان هم آنها را نمیشناختند اما حالا از وزرای دولت هم سرشناسترند.