از جام جهان ی 2026 كه هنوز م ی زبانش مشخص نشده و طبق برآوردها ی اول ی ه ف ی فا، م ی زبان ی اش به استرال ی ا ی ا قاره آفر ی قا م ی رسد، جام جهان ی با 48 ت ی م برگزار م ی شود و سهم ی ه قاره آس ی ا هم احتمالاً 5/8 خواهد بود. ا ی ن اتفاق در ظاهر از ی ك طرف به نفع ماست كه با جنگ اعصاب كمتر ی به جام جهان ی م ی رو ی م و از طرف د ی گر به ضرر ماست و احتمالاً با ی د خواب صعود به دور دوم را بب ی ن ی م چون 48 ت ی م در 16 گروه 3 ت ی م ی دستهبند ی م ی شوند و از هر گروه فقط ی ك ت ی م صعود م ی كند.

اما این فقط ظاهر ماجراست... در بطن این موضوع، ما اگر نجنبیم و ساختار فوتبالمان را حرفهای نكنیم، بازنده بزرگ این افزایش سهیه خواهیم بود. افزایش سهمیه قاره آسیا از 4، 5 تیم به 5/8 سهمیه، این تفكر را به تیمهای درجه 2 آسیا القا میكند كه حالا دیگر میتوانند در جام جهانی حاضر باشند و دیگر سرمایهگذاری در فوتبال برایشان كار بیفایدهای نیست.

همانطور كه بعد از افزایش سهمیه آسیا از دو تیم به چهار و نیم تیم، كشورهای امارات، قطر، ازبكستان، چین، بحرین، تایلند و... با باور برخورداری از شانس صعود، سطح فوتبال خود را ارتقا بخشیدند و وارد دایره رقابت با ایران، عربستان، ژاپن و كرهجنوبی شدند، حالا تایلند، مالزی، كویت، عمان و... هم باور میكنند میتوانند با هزینه درست و كار بیشتر، یكی از 5/8 سهمیه آسیا باشند و این وسط اگر ما همچنان خودمان را آقای آسیا تصور كنیم و از رقبای جدید غافل شویم، باید منتظر دردسرهای جدید باشیم.