معمولاً این كارها از مربیان میانه جدولی سر میزند، آنها كه نه مدعی قهرمانی هستند و نه مشتری سقوط، در نیمفصل دوم مربیان «حداقلی» میشوند و به مساویهای خارج از خانه و برد و باختهای یك بر صفر قناعت میكنند تا فقط صندلیشان حفظ شود.

ترس ما در آغاز نیمفصل دوم لیگ برتر از همین مربیان است. همینها كه وقتی كیروش میگوید رأی خودتان را برای انتخاب بهترین مربی سال اعلام كنید، به پپ گواردیولا رأی میدهند اما وقتی خودشان بازی دارند و روی نیمكت رهبری تیم باشگاهیشان مینشینند، بدتر از اتورهاگل در یونان یورو 2004 میشوند و روح و روان فوتبال و فوتبالیست و فوتبالبین را  به هوای گرفتن نتیجه میكشند.

به قول یكی از دوستان خوبمان؛ «آقایان پپ پرستی میكنند و یونان مسلكی... آنجا كه نوبت بازی خودشان است، ضد فوتبال به نمایش میگذارند و وقتی نوبت رأی دادن میرسد، به فوتبال زیبا رأی میدهند. انگار فوتبال جذاب را فقط در همین حد دوست داریم كه دیگران بازی كنند و ما از تماشایش لذت ببریم.»

شاید دوستان نمیدانند همانطور كه خودشان از فوتبال زیبا لذت میبرند، ما هم دوست داریم فوتبال زیبا ببینیم و از تماشای «بزن زیرش» و «در یكسوم دفاعی تجمع كن» و «توپ را بده، فضا را نگهدار» خسته شدهایم.