شاهرودی، میناوند، عابدزاده، مهدویكیا و... به راستی ستارههای درخشان تیم ملی در آن دوره بسیار كاریزماتر و دوستداشتنیتر از بازیكنان ادوار بعدی تیم ملی فوتبال بوده و هستند ولی حیف كه بیشتر آنها نتوانستند در عرصه مربیگری آنچنان باشند كه در زمین سبز فوتبال هنرنمایی میكردند. البته منصوریان نفت تهران را بیشتر دوست داشتم. آن زمان مقتدرتر و توانمندتر به نظر میرسید. یادمان نرفته فصل گذشته پرسپولیس قدرتمند برانكو را بعد از هفتهها با تیم جوان نفت شكست داد و یكتنه سرنوشت قهرمانی لیگ برتر را تعیین كرد اما اكنون احساس میشود روحیه اقتدار و توان مدیریتی داشعلی آبیها به كلی تحلیل رفته است. نشان به آن نشان كه بختیار رحمانی را كه با هزار زحمت جذب كرده بود و میتوانست سالهای سال خط میانی استقلال را بیمه كند به راحتی آب خوردن از دست داد. از آنجا كه موفقیت در دو تیم بزرگ پایتخت علاوه بر احراز شرایط اولیه نیازمند توانمندیهای خاصی از جمله جمع و جور كردن حاشیهها، ارتباط مؤثر با رسانهها، اثرگذاری بر سكوها و... است انگار هنوز برخی از این توانمندیها در وی به صورت كامل بالفعل نشده است. سرمربی آبیها اصول را میداند، میخواهد مقتدر باشد ولی در عمل دست و پایش میلرزد. زمانی كه از رحمتی سخن میگوید كاملاً میتوانید استرس را در منصوریان مشاهده كنید. الان هم بر همین اساس احساس میشود جذب بازیكنان سن و سال گذشته برای استقلال كه هیچ آیندهای برای آنها متصور نیستیم نه استراتژی بازی و یا نیاز تاكتیكی تیم، بلكه به نوعی بهرهگیری از نام بازیكنان سابقهدار و دهان پركن است كه شاید بتواند پشتسر آنها پنهان شده و از این طریق برخی از اقتدار نداشته خود را جبران كند. آنچه سبب میشود مربیان جوان بتوانند در عرصه مربیگری خود را مطرح كرده و به قولی سری میان سرها دربیاورند روحیه ساختارشكنی، ریسكپذیری و جسارتی است كه شاید با بالا رفتن سن در انسانها كاسته شود اما منصوریان در زمانی كه باید از خود چنین روحیهای نشان دهد بازگشت به عقب میكند. ترسوها به جای آنكه افق بلند و روشنی برای خود ترسیم كنند به دنبال كورسوهایی میگردند كه آنها را از مهلكه نجات دهد. امری كه شاید در كوتاهمدت برخی منافع را برای وی به همراه داشته باشد ولی شكی نیست چشمانداز روشنی از دوران مربیگریاش ترسیم نخواهد كرد.