1-استقلال هم باخت، هم بیجانشینی امید ابراهیمی را مورد تأیید قرار داد و هم روند «بختیار» شدن و بختیارسازی- تبدیل بازیكن خوب به بازیكن معمولی- را با شدت و قوت پی گرفت!
بترسیم از اینكه محسن كریمی، به همان راهی برده شود كه پیشتر از او، بختیار رحمانی رفت و آنقدر رفت كه سر از فولاد اهواز درآورد! بازیكنی كه قرار بود در بازیسازی، عصای دست استقلال باشد و در تیم ملی هم همین نقش را ایفا كند، اولین مازاد لیست زمستانی لقب گرفت و حالا در غیاب او كه وظیفه حركتیاش معلوم نبود چیست، محسن كریمی به همان درد و به همان سرنوشت دچار است!
آری! بختیار رحمانی رفت اما «بختیاریسم» و بختیارسازی ادامه دارد! شانس بزرگ در این بدشانسی خیلی بزرگ تعلق میگیرد به «محسن كریمی»! بازیكنی كه بیشتر از بقیه دچار سردرگمی حركتی نشان میدهد! بازیكن خوبی كه آماج تیرهای متعدد بد بازی كردن قرار دارد!
2- استقلال برای باخت غیر منتظرهاش دلایل پرسنلی فراوانی دارد!
اولین بهانه، غیبت و نبود پرتأثیر امید ابراهیمی، مردی كه جانشین ندارد!
دومین بهانه از این دست را بازی نكردن جابر انصاری به دست داد! استقلال در غیاب جابر، نه مهاجم داشت، نه خط حمله!
بهانه سوم استقلال را هرایر مكویان جور كرد! دفاع راستی كه از وریا غفوری و خسرو ابراهیمی محكمتر دفاع و مؤثرتر، حمله میكرد!
اشكالات بازی استقلال به این موارد منحصر نمیشد! نحوه بازی گرفتن از خسرو، كامل و صحیح نبود! وریا غفوری تا پایان هم ندانست چهكاره است! كاوه رضایی مثل بهنام برزای، در حسرت دو، سه فرصت خوب و پاسهای مهاجمراهانداز بود!
اولین پاس دقیق كه به كاوه رسید، اولین گل را در پی داشت!
3- پرسشهای چندی وجود دارد. سؤال نخست: ...استقلال چرا دیر قیافه یك تیم كامل را به خود گرفت؟
سؤال دوم: ...استقلال چرا دیر به فكر بازی سریع و بازی پرفشار افتاد؟
سؤال سوم: ...استقلال با نیمكتنشین كردن علی قربانی، چه را میجوید و دنبال چه میدود یا در پی كیست؟
بازی استقلال با علی قربانی، جورتر میشود و مؤثرتر میشود اما استقلال او را روی نیمكت میخواهد! چرا و باز هم چرا؟ قرار است او بختیار بعدی باشد؟
***
كار منصوریان سخت است! كار جپاروف و آندو هم سخت است! تبدیل استقلال سختتر از سخت است!
