آن سوی ماجرا برانكو ایوانكوویچ كروات قرار دارد. مردی كه یك سال و اندی كمكمربی تیم ملی ایران بوده. یك سال تیم امید را رهبری كرد و نزدیك به 4 سال سرمربیگری تیم ملی بزرگسالان ما را بر عهده داشته و حالا نفر اول كادر فنی پرسپولیس است، در واقع ما برانكو را از سال 2001 یعنی حدود 16 سال است میشناسیم. او اصولاً اهل حاشیه و جنجال نیست و بیشتر مشغول هدایت تیمش است اما چه بخواهد و چه نخواهد، درگیر جنگ با كسی شده كه هرگز برابر انتقادات سكوت نمیكند و هزار باره پاسخ میدهد!

برانكو این جنگ را آغاز كرد اما سعی دارد ادامهاش ندهد. او ناكامی احتمالی تیمش در آینده را گردن كیروش انداخت و بعد روی اردوی دبی و وزن ملیپوشان پرسپولیس و... انگشت گذاشت و ناگهان توفان آغاز شد. اول دیپورت ملیپوشان تیم برانكو، بعد استعفا و سپس بیانیه پشت بیانیه...

برانكو سعی كرد وارد ادامه ماجرا نشود اما اگر یك روز سكوت كرد، فردایش دستكم یكی، دو جمله كنایهآمیز گفت و آتش زیر خاكستر را با همین «فوت» ضعیف و كمجان شعلهور ساخت.

به اعتقاد نگارنده برانكو هم مثل هر مربی یا كارشناس دیگری این حق را دارد كه درباره تیم ملی و سرمربیاش اظهارنظر یا حتی انتقاد كند اما طرف حساب او كسی نیست كه با شنیدن اینگونه حرفها مشكلی نداشته باشد و از كنار انتقادات بگذرد و سرش به كار خودش و تیمش باشد. بنابراین برانكو باید استراتژیاش را تغییر دهد تا تیم ملی و پرسپولیس بیش از این ضربه نخورند و ماجرا به هر نحو ممكن به پایان برسد. كافی است برانكو از هرگونه اظهارنظری راجع به تیم ملی دستكم برای كوتاهمدت پرهیز كند و به مسائل تیم خودش بپردازد. او میتواند سكوت كرده و با سكوتش درباره تیم ملی بهانه دست هیچكس ندهد. این سكوت هم برای پرسپولیس خوب است و هم برای تیم ملی و باعث میشود سرمربی تیم ملی هم كمكم از نوشتن بیانیههای متوالی خسته شده و به آرامش برسد.

كاش این قصه و حواشیاش هر چه زودتر تمام شود كه تیم ملی ما هنوز برای رسیدن به روسیه 2018 كلی كار دارد.