در سرزمین ابداع فوتبال با در نظر گرفتن اهمیت «جان انسان» نسبت به «بقای خشت و خاك» این مركز غرور ملی انگلوساكسونها تخریب شد تا مبادا حادثه ورزشگاه «شفیلدونزدی» و فرو ریختن سكوها تكرار شود. درس از تاریخ یعنی این! امروز همه ایران در غم درگذشت آتشنشانان ازجانگذشته، در شوك و اندوهی سنگین فرو رفتهاند. شوكی كه شاید ظرف همین یك سال مشابه آن در چند نقطه دیگر تهران، انزلی، مشهد و شهرهای دیگر هم رخ داد اما هرگز به اندازه فرو ریختن پلاسكو توجهات را به خود جلب نكرد. آنچه پیش از هر دلیلی درباره علت این فاجعه به آن اشاره میشود، عدم ایمنسازی سازه پلاسكو است! نبود امكانات ضد حریق، نداشتن پله فرار، راهروهای باریك و غیره و غیره كه هر یك به تنهایی سهمی در بروز این حادثه تلخ بازی كردند. درس گرفتن از این اتفاق به ویژه در بحث ورزش باید سرلوحه كار مدیران ورزشی باشد. ورزشیهایی كه هر هفته مسابقاتشان در رشتههای مختلف را در سالنها و استادیومهای بدون استانداردهای لازم برگزار میكنند و هر بار با ذكر جمله «به خیر گذشت!» آماده مسابقه بعدی میشوند. سرآمد همه این ورزشگاهها، استادیوم یكصد هزار نفری بزرگ آزادی است. استادیومی كه در این سالها فقط رختكن و اتاق كنفرانسش بازسازی شده (!) و سایر بخشهایش با همان جمله «به خیر گذشت» هفتهها را یك به یك سپری میكند. وقت آن شده تا مردان سیاسی- ورزشی ما نیز با درس گرفتن از حادثه پلاسكو به فكر مرمت آبروی ورزش ایران بیفتند. استادیومی كه فقط در یك نمونه، در بخش غربی آن از زیر جایگاه 19، 21 و 22 هنگام بارندگی، آب روی طبقه اولیها میریزد! پلكانهایی كه با یك قطره بارندگی به سرسره تبدیل میشوند و... با در پیش بودن مسابقات مهم مقدماتی جام جهانی و احتمال لبریز شدن دوباره آزادی از جمعیت نباید حتی ثانیهها را هم برای تجهیز و مرمت این بنای ملی از دست داد. ثانیههایی كه خدای نكرده ممكن است افسوسشان را پس از یك فاجعه بزرگ انسانی بخوریم.