مردی كه در ابتدای كار در ایران شخصیتی آرام داشت، بعد از مدتی تندخو شد اما ادبیات درستی داشت و همچنان با تندخوییهایش هم محبوب بود اما این اواخر با رفتار و سرعتی دیوانهوار محبوبیت خود را به حراج گذاشته و سقوطی هراسانگیز از جایگاه یك جنتلمن به درجه یك پرخاشگر بدون منطق را در پیش گرفته است. برای كیروش كه بابت اتفاقات مهمی كه در این چند سال با تیم ملی رقم زده، حالا تبدیل به بخشی از خاطرات خوب اهالی فوتبال شده و نگاه آنها را به حضورش روی نیمكت تیم ملی عادت داده، لازم است كه تجدیدنظری جدی در رفتار و افكارش داشته باشد. او هیچكس را در این فوتبال همسطح خودش نمیداند و با چنین منطقی حق حرف زدن و انتقاد كردن را هم برای هیچكس قائل نیست و حق به كار بردن هر ادبیاتی را در قبال همه فوتبال ایران برای خودش محفوظ میداند. او جنگ با برانكو را به شكلی كاملاً شخصی درآورده و در هیچكدام از كارهایی كه در این چند وقت اخیر انجام داده، نشانی از «منافع تیم ملی» كه همیشه از آن دم میزند، دیده نمیشود. كنار گذاشتن «فلهای» دستیاران ایرانی و حالا كنار گذاشتن فلهای بازیكنان پرسپولیس با به كار بردن ادبیات «بازیكنان چاق» و «غیرحرفهای» در مورد ملیپوشان این تیم، نشان از آرامش از دست رفته مردی دارد كه تفكر را فدای تكبر كرده است. آقای كیروش! برای بازگشت به جایگاه همان مربی محبوبی كه بودی، كار سختی در پیش نداری و به قول شاعر برای فوتبال ایران، شما «هنوزم همونی، یهكم بیوفاتر». یك كارلوس كیروش جنتلمن خارج از فوتبال و یك مرد جنگی كنار مستطیل سبز؛ همین كافی است آقای پرتغالی. ما هنوز دوستت داریم، لطفاً دوست داشتن خودت را از این سختتر نكن.
پینوشت: تیتر، بخشی از سروده سهیل حسینی ترانهسرای آهنگ «هنوزم همونم» حامد همایون است.
