عجب داستان تلخ و آزاردهندهای شده است نحوه اداره فدراسیون فوتبال ایران كه به قول محمد مایلیكهن توسط یك اجنبی انجام میشود. اصلاً چرا كیروش ؟ حتی اگر شخص سرالكس فرگوسن هم (كه كیروش بالاترین افتخار مربیگریاش، دستیاری اوست) سرمربی تیم ملی بود، این همه انفعال، هراس و باج دادن در برابرش اقدامی ناپسند بود. مگر در زمان مایلیكهن و یا همین برانكو ، تیم ملی به جام جهانی راه پیدا نكرد كه امروز مدیریت فدراسیون فوتبال برابر مرد پرتغالی اینگونه منفعل و از خود بیخود است؟ هر كاری كارلوسخان بخواهد، انجام میشود و هر تصمیمی كه ایشان اتخاذ كند، اجرا خواهد شد؛ یعنی باید اجرا شود چون در غیر این صورت هرچه به دهانش برسد، میگوید، به هر كسی كه بخواهد، میتازد و شأن و احترام برای احدی قائل نیست. وقتی چهرههایی همچون باقری و مهدویكیا كه همواره سربهزیر، محترم و آرام هستند، در فضای مجازی مستقیم و یا غیرمستقیم نسبت به اینگونه اقدامات كیروش گلایه میكنند، باید دریابیم كه كار بیخ پیدا كرده است و اگر اقدام عاجلی صورت نگیرد، تیم ملی آسیب زیادی خواهد دید. من شخصاً این شیوه فدراسیون كه صعود تیم ملی به جام جهانی با هر قیمتی را برگزیده است، نمیپسندم. قاعدتاً اقتدار و استقلال فدراسیون فوتبال بهایی بالاتر از صعود اینگونهای به جام جهانی دارد. در واقع آنچه امروز مردم و رسانهها مشاهده میكنند، بیانگر شخصیت واقعی كارلوس كیروش نیست بلكه بخش قابل توجه آن ماحصل نحوه تعامل كفاشیان و تاج و سایر دستاندركاران فدراسیون است كه او را اینگونه یكهتاز میدان كرده است. درست یا نادرست برانكو نقدی به تیم ملی داشت، اینگونه انتقامجویی از ملیپوشان پرسپولیس چیزی جز پیامد همان باجهای رفتاری سالهای اخیر فدراسیون به وی نیست. آقای رئیس فدراسیون! تاج ریاستت را بالاتر بگذار، مقتدر باش و اجازه نده نظام مدیریتی فوتبال كشور اینگونه اسیر یك خارجی هر چند با سابقه درخشان جهانی باشد. بیشك كیروش رفتنی است و آنچه برای آینده فوتبال كشور میماند، یك سامانه مدیریتی قوی است كه شما با این همه انعطاف و انفعال آن را كلاً به حراج گذاشته و به كیروش هدیه دادهاید.