آیا فوتبالیستهای وطنی زن و بچه و زندگی ندارند؟ در اینكه قرارداد عدهای بیجهت و بدون دلیل فنی و فوتبالی خیلی بالاست شكی وجود ندارد. شاید فقط 5 درصد بازیكنان ایرانی نسبت به پولی كه میگیرند «فوتبال» بازی میكنند اما به هر حال عقل و شرع و قانون حكم میكند باشگاهها به قراردادی كه میبندند پایبند باشند.
مادامی كه فوتبال خصوصی نشود و مدیران از جیب دولت به بازیكنان پول بدهند وضعیت همین است اما امضایی كه همان مدیر دولتی زیر قرارداد بازیكن میزند سند است و باید پولش را در همان تاریخی كه قول داده بدهد. چون بازیكن ایرانی به فیفا شكایت نمیكند دلیلی نمیشود كه حقش را بخورند و او را به قول معروف سر بدوانند. متأسفانه در بسیاری از باشگاهها دانهدرشتها و اسم و رسمدارها پول بیشتری میگیرند و البته زودتر هم میگیرند ولی كسانی كه زبان ندارند و مأخوذ به حیا هستند حقشان خورده میشود و آب هم از آب تكان نمیخورد! این رویه سالهاست كه ادامه دارد و مدیران معمولاً میگویند: «انشاءا... مدیر بعدی كه جای من آمد طلب بازیكنان را میدهد!»
