به گزارش روزنامه خبرورزشی ركابزن ایرانی كه از سال قبل با طلای این ماده سری توی سرها درآورده، امسال هم بدون امكانات قدرت ایران را به رخ آسیاییها كشید. خودش میگوید: «من طبق برنامه برای مدال طلا به هند رفته بودم. شاید تنها مشكل ما تمرین نداشتن روی پیست چوبی بود. با این حال نتیجهای كه میخواستم را گرفتم. شك نكنید اگر روی پیست چوبی تمرین میكردیم حتی مدال نقره تیمی هم طلا بود.» او اما حسرت طلای كایرین به دلش ماند: «من در ماده كایرین هم برای طلا پا زدم اما چهارم شدم. میدانستم نباید مثل بقیه در باد قهرمانی بخوابم. باید جسارت به خرج میدادم. در آن صورت شاید نقره یا برنز میگرفتم اما تلاش من برای طلا باعث شد تا رقبای ژاپنیام نهایت استفاده را ببرند. آنها با كار تیمی طلا را از چنگم درآوردند. خیلی حیف شد اما در بازیهای آسیا جبران میكنم.»
به نظر ركابزن طلایی آسیا، فینال یك كیلومتر سختی دیگری دارد: «مسابقه هر ماده سختیهای خاص خودش را دارد اما پا زدن در ماده یك كیلومتر به خاطر فشار خیلی زیاد اسید لاكتیكی بدن و فشار عضلانی سختیاش بیشتر است.»
دانشور قبول ندارد رقبایش ضعیف بودند: «همه رقبایم آماده بودند. اصلاً نمیشود گفت تكرار طلای من یعنی ضعیف بودن رقبایم. من به رغم نبود امكانات، قویتر بودم. من سال قبل در مالزی مدال طلا را با اختلاف كم گرفتم اما امسال با تمریناتی كه زیر نظر ابوحیدری، مربی تیم، داشتم، با اختلاف خیلی زیاد رقبایم را پشت سر گذاشتم. از این قضیه خوشحالم.» ركابزن مشهدی تنها توانمندی ایرانیها را به رخ كشیده: «تا یكی، دو سال قبل مربیان و حتی ركابزنان بقیه كشورها انتظار نداشتند یك ایرانی در یك كیلومتر آسیا، آقایی كند. چراكه همیشه ایرانیها بین نفرات دوم تا چهارم بودند. رفتن روی سكو خیلی سخت بود اما سال قبل و در مالزی من با طلایم، ایران را مطرح كردم و نشان دادم ایران هم میتواند.»
قهرمان یك كیلومتر تایم تریل آسیا از تمرین در شرایط سخت هم میگوید: «ما در اردوی اهواز به سختی و در واقع با اعمال شاقه تمرین كردیم. در هوای اهواز با ریزگردها و گرد و غبار برای تمرین ماسك میزدیم. ما با تمرین بدون امكانات و شرایط مناسب این نتایج را گرفتیم. اگر شرایط و امكانات بهتری داشتیم نتایج حالا خیلی فرق میكرد. با اینكه امكانات ما پایینتر از مالزی، ژاپن، چین و كره بود اما بچهها با غیرتشان، قدرت ایران را به رخ آسیا كشیدند.» او امیدوار است یك روزی پیست چوبی ساری راه بیفتد: «فعلاً چارهای نیست و ما باید بدون پیست چوبی تمرین كنیم اما امیدواریم بالاخره یك روزی روی پیست چوبی ركاب بزنیم. البته اگر دوچرخهسوار باشم. چراكه از 10 سال قبل قرار بود پیست چوبی ساری ساخته شود. هنوز خبری نشده. 10 سال پیش استارت زدهاند و حالا همانی هم كه ساخته شده در حال تخریب است.»
