1- پرسپولیس همه را اول در آسیاب فوتبال خود نرم میكند و سپس حریف را به پذیرفتن شكست و تن دادن به اینكه بازی را ببازد، وادار میكند! پرسپولیس، انگار اول، حریفان را دچار تنگی نفس میكند و سپس مغلوبشان مینماید! هر تیمی از دچار شدن به دام بازی سنگین پرسپولیس وا دهد، از وارد شدن به حلقهای كه میتوان «حلقه باخت»ش دانست، رهایی پیدا میكند! مثل سپاهان كه سرانجام تن به سنگینی دلخواه مردان برانكو داد و بازی برابر را واگذار كرد!
سپاهان جا دارد كه دلش به حال خودش بسوزد! شاگردان ویسی محقند اگر حق خود را بیشتر از اینی بدانند كه عایدشان شد! پرسپولیس در روزی كه روزش نبود، 3 امتیاز واجب را مال خود كرد! سپاهان در روزی كه اصول بازیاش را پیاده میكرد و از این بازی بهرهمند مینمود، باخت! ولی این بازی كجا و بازیهای «وارفته و شل» قبلی كجا؟
این باختن به پرسپولیس كجا و باختهای پیشین، مثلاً در تقابل با ماشینسازی تبریز كجا؟ تفاوت از زمین تا آسمان بود!
سپاهان برابر پرسپولیس، سپاهان برای گرفتن طارمی و امیری! سپاهان برای از كار انداختن «سروش و مسلمان»؛ همان تیمی شد كه شاید در 21 بازی پیشین خود، نبود! سپاهان دیر به خودش آمد و البته كه زود از دست رفت!
2- استقلال روز به روز شكوفاتر میشود! استقلال هر روز و در هر بازی، بخشی از خصوصیات خود را بروز میدهد! استقلال جوری بازی میكند كه خوشایند همه، حتی رقیبان سفت و سخت این تیم است! استقلال جوری بازیهایش را میبرد كه آرزو كنیم و از خدا بخواهیم: بار الهی! تمام پنجرههای زمستانی را به روی فوتبال ما ببند!
پروردگارا! درهای نقل و انتقالات و دروازههای خریدهای رنگارنگ را به روی تیمهای ما قفل كن!
استقلال كه در فولادشهر هر چه خواست با ذوبآهن كرد، از فرصتی بیشترین سود را برد كه دخالت قهرآمیز فیفا پدید آورد! استقلال، زمانی تیم برتری شد كه دندان پیر بازیكنان را كند و توجه به جوانهایش را - به عنوان بازیكنان برتر- تبدیل كرد به دستور كار!
تیم منصوریان، به لطف جوانی و به یمن زیادخواهیاش با مهارتها و با پیچیدگیهای حركتی، خوب كنار میآید! استقلال منصوریان، تیمی یكبعدی و تیمی كمهوش نیست! جوانان استقلال؛ در هر بازی، هم عمل و هم عكسالعملهای لازم و مناسب را دارند!
تیمی كه در شهرآورد 84، توپ را داده بود تا فضا را بگیرد، برابر ذوبآهن هم توپ را با پرسینگ زود میگرفت، هم فضا را با اهرم دوندگی و سرعت، مال خود میكرد!
3- استقلال، در روزی كه پرسپولیس «شو در شو» به راه انداخته و فوتبال نه جنگ، كه نمایش چشمنواز و دلپذیر میخواست (و كامل از عهدهاش برنمیآمد)، حسرت روزهای از دست رفته فراوانی را باید بخورد كه تیم جوان، تیم مقتدر و تیم تاكتیكپذیرش را داشت ولی انگار مصداق این سخن اعتراضی بود كه:
...آنچه خود داشت ز بیگانه تمنا میكرد!
استقلال از روزی وارد فاز بازی درست و فوتبال صحیح شد كه چشم خود را به روی سرمایههای انسانیاش، به درستی باز كرد! اتفاق مباركی كه باید روند مسلط و جریان همیشگی باشد!
فوتبال ما، پر است از زكیپور، اسماعیلی، نورافكن، كریمی، حسینی، برزای و البته كه مجتبی حقدوست، محمد انصاری و صادق محرمی و علی قربانی!
چشمی باید كه ببیند! دلی باید كه بتپد! ارادهای باید كه بخواهد! عقلی باید كه مثالاندیش باشد!
