به گزارش روزنامه خبرورزشی، روبرتو باجو يكي از بزرگترين اسطورههاي دنياي فوتبال روز يكشنبه 50 ساله شد. او 18 فوريه 1967 در ويچنتزا به دنيا آمد واز سنين پايين كارنامه فوتبالي موفقش را آغاز كرد و دو دهه در بالاترين سطح دنياي فوتبال حضور داشت و پيراهن سه تيم بزرگ سري A (يوونتوس، ميلان و اينتر) را به تن كرد و در سه جام جهاني (1990، 1994 و 1998) ليدر شماره يك آتزوري بود. باجو تنها بازيكن تاريخ فوتبال ايتالياست كه توانسته در سه دوره جام جهاني به گل برسد. جالب اينجاست كه او سختترين لحظات كارنامه فوتبالياش را نيز با پيراهن آتزوري سپري كرد و هرگز نتوانست با تيمش قهرمان جام جهاني شود. او به عنوان دارنده توپ طلا گام به جام جهاني 1994 آمريكا گذاشت و ستاره تيم آريگو ساكي بود كه با زدن دو گل در بازيهاي آتزوري در مرحله يكهشتم پاياني و نيمهنهايي و گل سرنوشتسازي كه در مرحله يكچهارم پاياني به اسپانيا زد، ايتاليا را تا فينال برد اما در اولين فينال بدون گل تاريخ جام جهاني، كار ايتاليا و برزيل به ضربات پنالتي كشيد و روبرتو باجو با خراب كردن پنالتي سرنوشتسازش به تماشاي رقص جام در دستان روماريو و ببتو ايستاد.

آن پنالتي از دست رفته تأثير تخريبي وحشتناكي بر روح و روان باجو داشت و كسي حتي به ياد نميآورد كه بارزي و ماسارو هم در آن بازي پنالتيهايشان را از دست دادند. باجو در اين باره گفت: «آن لحظه، سختترين لحظه كارنامه ورزشيام بود كه سالها مرا تحت تأثير خود قرار داده بود. هنوز هم دربارهاش فكر ميكنم. رها شدن از بند آن كابوس خيلي سخت بود.» او با مرور خاطراتش به ياد يك ضربه پنالتي ديگر در نيمهنهايي جام جهاني 1990 افتاد كه باجو آن پنالتي را تبديل به گل كرد ولي در نهايت آرژانتين مارادونا با غلبه بر ايتاليا به فينال رسيد.

باجو در مورد پنالتي كابوسوار فينال 1994 گفت: «ميدانستم كه تافارل هميشه شيرجه ميرود و همين شد كه تصميم گرفتم توپ را به وسط دروازه و با ارتفاعي متوسط بزنم تا حتي نتواند با پاهايش آن را مهار كند. هنوز نميدانم چطور توپ 3 متر ارتفاع گرفت. به ندرت پنالتي خراب ميكردم ولي هر وقت كه خراب ميشد، پنالتيهايم را ميگرفتند و هيچ وقت پنالتيهايم به بيرون نميرفتند.»

اين صحبتهاي مردي است كه تا قبل از آن روز، از 50 ضربه پنالتياش 45 تا را گل كرده بود.

شروع فوتبالي باجو

روبرتو وقتي 16 ساله بود در ويچنتزا، مأمور زدن ضربات پنالتي بود. او دو فصل در تيم شهرش بازي كرد تا به سري B رسيد و به خاطر قدرت بالاي گلزني و جادوي حركات پابه توپش، به فيورنتينا منتقل شد و «رافائلوي كالچو» لقب گرفت.

باجو 5 فصل در فيورنتينا بازي كرد و بعد از تطبيقيابي در دو سال اول، توانست در سه فصل پاياني بيش از 50 گل براي تيمش بزند. ورزشگاه آرتميو فرانكي، شاهد تعدادي از زيباترين گلهاي فوتبال باجو با پيراهن بنفش فيورنتينا بوده است و در آنجا بود كه باجو تبديل به يك قهرمان شد و مهارتش در زدن ضربات ايستگاهي او را تبديل به جواهري در فوتبال دنيا كرد.

همين شد كه يووه به سراغ باجو آمد و روبي با انتقال به بهترين تيم ايتاليا موافقت كرد و در سال 1993 با پيراهن يووه توپ طلا را برد و با اين تيم قهرمان يوفا شد.

ناكامي در كسب جامهاي بزرگ

در آن روزها همه اميدوار بودند كه بهترين بازيكن دنيا بتواند قهرمان جام جهاني يا ليگ قهرمانان اروپا شود. البته باجو با پيراهن يووه دو بار قهرمان ليگ ايتاليا شد و در 200 بازي 115 گل زد؛ اين در حالي است كه او در سالهاي پاياني فوتبالش به خاطر مصدوميتهاي پي در پي دچار افت چشمگيري شد و همين اتفاقات باعث شد تا سالهاي درخشان فوتبال او در سري A، خيلي سريع به سر بيايد. به ندرت ميتوان بازيكني را در تاريخ فوتبال يافت كه بتواند مثل باجو توپ را در داخل زمين مديريت كند و دروازهبانان حريف را به زانو دربياورد.

شكوفايي مجدد در بولونيا

بعد از دو فصل كمفروغ در ميلان، باجو در بولونيا دوباره شكوفا شد و در 33 بازي، 23 گل زد و همين باعث شد تا او دوباره سطح خوبش را بازيافته و براي حضور در جام جهاني 1998 به تيم ملي دعوت شود اما آن سال هم شانس به باجو روي خوش نشان نداد و ايتالياي او در ضربات پنالتي حذف شد. در آن بازي در مرحله يكچهارم پاياني، باجو براي تيمش گلزني كرد ولي ايتاليا درنهايت به فرانسه باخت.

روز غرق كردن ايلگنر و رئال

او در ادامه تقدير را در اينتر جستجو كرد. در ليگ قهرمانان اروپا در فصل 1999-1998 و در مصاف با رئالمادريد، بار ديگر كلاس فوتبالياش را به نمايش گذاشت و از روي نيمكت وارد زمين شد و با دو گلي كه زد باعث برد 3 بر يك تيمش شد. آن گلها براي هميشه در ذهن بودو ايلگنر ثبت شده است.

اما آن سالها اينتر روزهاي پرفراز و نشيبي را پشت سر ميگذاشت و در دو فصل 4 نفر روي نيمكت مربيگري اين تيم نشستند. باجو نتوانست با اين تيم و ليپي سرمربي تيم تطبيق بيابد و حتي با او درگير هم شد. باجو در اين باره گفت: «ليپي كه در اينتر بود، جنگ را با من شروع كرد. اگر يك دريبل بيشتر ميزدم و يا يك همتيمي مرا تشويق ميكرد، او از عصبانيت كبود ميشد. در سن 33 سالگي مرا بازيكن ذخيره تيمش كرد. ولي هر چي بيشتر مرا پس ميزد، من بيشتر بالا ميرفتم.»

از باجو به عنوان دشمن كاتاناچو (دفاع ايتاليايي) ياد ميشود؛ او كمتر به دفاع ميپرداخت و با سرمربياني كه كاتاناچو را ميپسنديدند، سرشاخ ميشد.

جدايي از اينتر ليپي

باجو از كودكي بارها با مربيانش درگير ميشد و اين اتفاق در اينتر هم رخ داد. وقتي ليپي او را به تركيب اصلي تيم بازگرداند، باجو 7 گل براي تيمش زد. او در بازي تيمش مقابل پارما براي كسب سهميه ليگ قهرمانان اروپا، دو گل تماشايي زد و با رساندن تيم به رقابتهاي ليگ قهرمانان اروپا، از اينتر خداحافظي كرد.

خداحافظي با پيراهن آتزوري مقابل اسپانيا

باجو كه بازيكن و انساني متفاوت بود، لقب بوداي كوچك را يدك ميكشيد اما حسرت كسب يك جام بزرگ با پيراهن ايتاليا براي هميشه به دلش ماند. در سال 2004، سال بازنشستگي باجو، او براي آخرين بار براي حضور در ديداري دوستانه مقابل اسپانيا به تيم ملي دعوت شد و با دريبلها، پاسها و گلي كه زد بهترين خداحافظي را با هوادارانش داشت. با وجود از دست رفتن آن پنالتي كابوسوار، همه ايتالياييها همچنان او را دوست دارند.