تبریک برانکو ایوانکوویچ به شاگردانش بابت شروع موفق در لیگ قهرمانان آسیا از چند جهت قابل بررسی است.
این که تساوی مقابل الهلال عربستان برای برانکو یک نتیجه مهم و قابل توجه است.
این که تساوی در عمان در شرایطی که پرسپولیس از شرایط میزبانی یک تیم عربستانی محروم است برای برانکو پذیرفتنی است.
این که حتی گل الهلال در واپسین دقایق این بازی که برد را از پرسپولیس دریغ کرد برای برانکو یک شروع موفق است.
اینها حدس ها و فرضیه های ماست؛ چون برانکو را راضی تر از همیشه دیدیم و متوجه شدیم پرسپولیس عجب نتیجه ارزشمندی مقابل الهلال به دست آورده است.
از شما پنهان نباشد که ما همیشه الهلال را یک رقیب جدی برای تیم های ایرانی می دانیم. به تاریخ فوتبال آسیا که می نگریم همیشه بازی های الهلال با تیم هایایرانی حساس و نفسگیر بوده؛
در نتیجه ما هم گمان نمی کنیم پرسپولیس نتیجه ای غیر معقول در مسقط به دست آورده باشد.
فقط می ماند یک سوال؛ در سالهایی که با کارلوس کی روش مقابل تیم های عربی نتیجه گرفتیم و اجازه ندادیم این تیم ها در هر شرایطی ما را تحقیر کنند،وقتی با کی روش هر بار کره جنوبی را در بازی های مختلف شکست دادیم،با ژاپن مساوی کردیم، با تیمی مثل آرژانیتن 90 دقیقه مردانه جنگدیدیم چرا بعضی ها هیچ کدام از این موفقیت ها را ندیدند؟
در عرصه فوتبال ملی هر وقتی بحثی میان منتقدان در می گیرد و عوام هم نظر می دهند،این جمله آشنا به گوشمان می خورد که چرا تیم ملی قهرمان آسیا نمی شود؟
خب مگر در عرصه فوتبال باشگاهی مقابل تیم های عربی توفیقی به دست می آوریم که از تیم ملی توقع اعجاز داریم؟
ما بابت یک تساوی مقابل الهلال و شکست استقلال در بازی با التعاون،کلاه از سر برداشته و به شاگردان خود تبریک می گوییم!
چطور وقتی همین کی روش تیم های عربی را شکست می دهد وکره جنوبی را تار و مار می کند بردهای تیم ملی بی ارزش می شود؟
چرا این قدر تبعیض قائل می شویم؟ چرا پیروزهای تیم ملی را در سالهای گذشته محقرانه جلوه می دهیم؟
یک جای کار ایراد دارد دوستان. ما به شدت استحاله شده ایم؛ یعنی به قدری دگرگون شده ایم که یک تساوی برابر الهلال را خوب می ببنیم اما این همه نتیجه خوب که در بازی های ملی رقم خورده را نمی بینیم.
ایراد از کجاست؟ به ما بگویید لطفا!
