این به آن معنا نیست که سیدجلال حسینی برنده نظرسنجی دوشنبه شب، جزو بهترینها نبوده. اتفاقاً سیدجلال در بین خوبهای این فوتبال لم داده، جایی که برای عملکرد فنیاش، نیازی به بررسی زیاد نیست. فقط نگاهی به آمار دفاعی پرسپولیس، عملکرد او در تیم ملی و همینطور حضورش در تیم منتخب مقدماتی جام جهانی به انتخاب فرانس فوتبال، گویای همه چیز است. اما باور کنید حتی اگر نیمی از این اتفاقات هم میافتاد، بامداد سهشنبه سیدجلال حسینی عنوان بهترین بازیکن سال را از آن خود میکرد. اگر حتی امید ابراهیمی شماره 6 استقلال هم اینقدر خوب نبود، باز بین 3 نفر اول قرار میگرفت. رسم نظرسنجیهای 90 همین است.  در سالی که رو به اتمام است، سردار آزمون هر چند در روسیه باب میل همهمان نبود ولی در اروپا شاهکار کرد. گلزنی در پلیآف لیگ قهرمانان و بعد تبدیل شدن به جوانترین ایرانی گلزن تاریخ لیگ قهرمانان اروپا. شبی که او در ویسنته کالدرون دروازه اتلتیکو را فروریخت و بعدها در سرمای خانمانسوز روسیه آن شکلی سر توپ زد تا بواتنگ سوژه رسانههای اروپا شود، نه خودش و نه هیچکس در ایران تصور نمیکرد بعدها قافیه را به سیدجلال ببازد. فراموش نکنیم در این فوتبال مردم عاشق کسی هستند که گل میسازد و گل میزند نه کسی که بیشترین تلاش را میکند. بامداد سهشنبه یک بار دیگر مشخص شد تعصب به مراتب قدرتمندتر از مرزهای فنی فوتبال است. علیرضا جهانبخش با وجود بیماری مادرش، در لیگ هلند عملکرد بسیار خوبی داشته است؛ یکجورهایی همهکاره تیمش بوده. رضا گوچی جفت 6 آورده و در همان هلند، مدعی آقای گلی است. کاری که رضا امسال کرد، تمجید کیروش را هم برانگیخت تا بگوید: «فوتبال آسیا در حال حاضر کمتر بازیکنی دارد که مثل رضا در اروپا به صورت مداوم گلزنی کند.» ولی همه اینها کافی نبود. نه کار بزرگ سردار در لیگ قهرمانان، نه بازگشت بزرگ رضا گوچی و نه درخششهای مداوم جهانبخش. حتی ساسان انصاری هم با آن کار بزرگش، نمیتوانست به گرد پای سیدجلال برسد...