البته ممنوعالمصاحبه شدن و حرف نزدن بازیكنان استقلال موضوع جدیدی نیست. ربطی هم به بیپولی، اعتصاب یا تعطیلی تمرین و پرهیز از حاشیهسازی ندارد. در همین دو فصل اخیر بارها پیش آمده كه استقلال برنده شده و بازیكنان آن ممنوعالمصاحبه شدند و... خلاصه فرقی نمیكند در شادی و ناراحتی این قانون عجیب رعایت میشود!
پرسش اینجاست آیا به راستی با ممنوعالمصاحبه كردن میتوان جام گرفت؟ اگر این تصمیم راهكار خوبی بود آرسنال و آرسن ونگر از سالها پیش بازیكنان خود را ممنوعالمصاحبه میكردند تا حداقل یك جام بگیرند! تیمی كه سال 1993 جام حذفی و اتحادیه را با هم برد یا 1994 قهرمان جام در جام اروپا شد و حالا در ورطه روزمرگی و ناكامی مطلق افتاده است آن هم با مسعود اوزیل و الكسیس سانچس! چنانچه با مصاحبه نكردن و نادیده گرفتن رسانههای گروهی میشد جام گرفت از همین امروز لیورپول، اتلتیكومادرید، بوروسیادورتموند و همینطور بارسا، رئالمادرید و سایر باشگاهها بازیكنان خود را ممنوعالمصاحبه میكردند تا هر فصل سكه قهرمانی ضرب كنند. اما اینطور نیست! باور كنید با این تصمیمات خلقالساعه و عجیب و غریب نمیتوان جام گرفت و قهرمان شد.
مثال دمدستی باشگاه پرسپولیس تهران است. تیمی كه از ابتدای فصل بازیكنان و سرمربیاش تحت هر شرایطی مصاحبه كرده و میكنند. پرسپولیس چه زمان برد و چه باخت به رسانهها توجه میكند و اتفاقاً نتیجه هم گرفته است. تیم برانكو نه ممنوعالمصاحبه است و نه ممنوعالمصاحبه شده ولی با اختلاف 10 امتیاز نسبت به تیم دوم صدرنشین لیگ شانزدهم است و شانس اول قهرمانی!
هر چند میدانیم نوشتن درباره بیتأثیر بودن ممنوعالمصاحبه كردن در تعیین سرنوشت قهرمانی استقلال آب در هاون كوبیدن و بیهودهنویسی است اما یك بار دیگر خطاب به دوستان مینویسیم؛ به قهرمان ممنوعالمصاحبه كردن بازیكنان جام نمیدهند!
