خیلی از کشورها برای خود اسطوره می سازند و قالبی از آن را درست می کنند و تحویل مردم می دهند اما دایی در فوتبال ایران از آن اسطوره هایی که با پشتکار مثالزدنی و فرهنگ تسلیم ناپذیری،خودش را به همه تحمیل کرد.

دایی امروز در شرایطی تولد 48 سالگی اش را جشن می گیرد که همچنان با قدرت تمام،اسطوره تمام نشدنی فوتبال ایران است. 

سرسختی و تدوام حضور در تیم ملی و گل های ملی فراوان از دایی یک چهره خاص در این فوتبال ترسیم می کند.

در جهان فوتبال هم دایی صاحب یک رکورد افسانه ای است. وقتی صحبت از فوتبال ایران می شود هر بزرگی که سری در سرها دارد از دایی به نیکی یاد می کند.

از بانکوک تا پاریس،از صحرای مصر تا آن سوی آسیا و هر جا که سخنی از فوتبال می شود نام علی دایی بر زبان می آید.

48 سالگی دایی را کنفدراسیون فوتبال آسیال تبریک می گوید و این همان سمتی است که در یک حالت نرمال و طبیعی باید به علی دایی برسد. 

در آسیا هیچ چهره فوتبالی شایسته تر از دایی برای این کرسی بزرگ نیست اما دایی           علاقه ای به مدیریت ندارد و اعتبارش را روی نیمکت مربیگری هزینه می کند. 

از صبای قم تا نفت تهران و حتی پیش از این تیم ها راه آهن،همه نیمکت هایی بودند که از اعتبار و بزرگی دایی سود بردند. دایی اما هرگز تسلیم این واقعیت عینی نشد که جایگاهش رفیع تر از نیمکت مربیگری است.

او همچنان یک مربی است تا افرادی به مراتب کوچکتر از دایی سالگرد تولدش را در AFC تبریک بگویند.