1-ما همینیم كه وقتی یك روز رضاییان به پرسپولیس پشت میكند بدترین توهینها را نثارش میكنیم و وقتی برانكو همان رضاییان را كنار میگذارد توهینها را با همان دُز نثار شخص برانكو میكنیم!
2- ما همینیم، تا دیروز میگفتیم منصوریان كنار زمین شو اجرا میكند اما امروز میگوییم قراردادش باید دو سال تمدید شود. یعنی شو بازی كردن قبلاً بد بود ولی امروز خیلی خوب است. كیروش كه رحمتی را كنار گذاشت علیهاش شعار دادیم اما امروز میگوییم بیرانوند ركورد كلینشیت در آسیا را شكسته و... خب اگر همین كیروش سرمربی تیم ملی نبود كه هنوز رحمتی و عقیلی و عنایتی و... در تیم ملی بازی میكردند نه بیرانوند و عزتاللهی 20 ساله و آزمون 22 ساله!
3- ما همینیم، در تعطیلات نوروز تصادفاتمان به اندازه جنگ عربستان و یمن تلفات میدهد اما همهمان ادعا داریم كه بهترین رانندگان جهانیم! ما این پتانسیل را داریم كه نصفمان در انتخابات شورای شهر شركت كنیم. ما هر مدل تخصصی داریم و در مورد انقراض زنبورهای عسل در جنگلهای ماداگاسكار همان قدر كارشناسیم كه در مورد شهرآورد تهران!
4- ما همینیم، یك روز به مهران مدیری انگ میزنیم و یك روز آن قدر به او رأی میدهیم كه عادل فردوسیپور و رامبد جوان و 90 و خندوانه را با هم شكست میدهد. ما همانهایی هستیم كه از فوتبال مسی لذت میبریم اما بلدیم به او هم بدترین فحشها را بدهیم. این همه تناقض و پارادوكس یعنی آنكه گاهی (و شاید خیلی اوقات) تكلیفمان روشن نیست. یعنی نمیدانیم دقیقاً با خودمان چند چندیم.