هنوز این خنده ها زنده است. همچنان لبخندهایش دل آدم را می سوزاند. بیخود نیست در انزلی،در تمام کوچه پس کوچه هایش اثری از او می بینید.

مثل یک تابلوی نقاشی ناب است که گویی آن را در همه جای انزلی تکثیر کرده اند.

سیروس قایقران. آقا سیروس که هنوز قهرمان این شهر است.

19 فروردین ماه برای انزلی چی ها روز از دست دادن یک قهرمان است. قهرمانی که با مردم زندگی کرد. 

مردی که ادا و اطوار امروزی ها را نداشت. کسی که به تنهایی،بی یاور یاور از شهرستان به پایتخت رفت. در تیم ملی درخشید. عزیز دل پرویز دهداری شد و آن گاه که به همه چیز رسید باز هم مردمی باقی ماند.

از سجایای اخلاقی سیروس هر چه بگوییم کم گفته ایم. سیروس ما رفیق بود.

یکی یک دانه بود. سیروس ما مرد بود. سیروس ما با تمام شهامتش اما مظلوم بود.

سیروس ما یک دنیا غصه در دل داشت اما لبخند از چهره اش می بارید. 

سیروس ما کاپیتان بود اما هرگز از بالا به کسی نگاه نکرد. سیروس ما انزلی چی بود اما با همه رشتی ها رفاقت کرد.

سیروس بچه کلیور بود اما وقتی در دهکده ساحلی قدم زد همان کتانی سفید آدیداس پایش بود.

سیروس جوان بود و ناکام اما زندگی کرد.قهرمانانه زندگی کرد. 

امروز در محله اش کلیور می بینید چه بچه هایی برایش پرپر می زنند؛ 

آنهایی که هرگز آقا سیروس را ندیده اند اما وصف مردانگی و مرامش را دهان به دهان شنیده اند.

نيست كه ببينيد وقتي حرفش را مي زنند چه چشماني جواني براي جواني اش خون مي شود؛

هنوز هم براي سيروس خون گريه مي كنند.