به گزارش خبرورزشی، در شماره روز سهشنبه همين هفته «فرانس فوتبال» حاتم بن عرفا، ديگر بازيكن تكنيكي اين روزهاي فوتبال دنيا، گفتوگوي مشتركي درباره جايگاه تكنيكيها در فوتبال امروزي داشته كه در آن درباره مسائل مختلفي حرف زده است. خلاصهاي از اين گفتوگوي بلند در زير آمده است.

فوتبال تماشاگرپسند يا نتيجهگرا

همه تيمهايي كه موفق شدهاند تيمهايي بودهاند كه فوتبال تماشاگرپسندي را به نمايش گذاشتهاند. نتايجي كه آنها به دست آوردهاند حاصل همين فوتبال زيبا بوده است. با فوتبال زيبا بيش از چيزي كه تيم ميتواند از دست بدهد، به دست ميآوريد. فقط بدي ماجرا اين است كه اين روزها مربيان به دنبال نتيجه گرفتن هستند. به هر حال مطمئناً آنها هم يك كادر فني ميخواهند ولي اگر جايي براي بازي زيبا نباشد... اين موضوع در زندگي هم صدق ميكند: قبل از هرچيزي بايد از كاري كه ميكنيد لذت ببريد.

تيم تماشاگرپسند

بارسلونا نشان داد ميتوان بدون اينكه چيزي را در باشگاه خراب كرد با فوتبال زيبا به سطح بسيار بالايي رسيد. فوتبال يك نمايش است و تماشاگراني كه براي ديدنش ميآيند نياز دارند لذت ببرند. بايد به آنها فكر كرد... به نظرم ارائه بازي زيبا اين روزها غيرممكن نيست. اصلاً اساس فوتبال همين است: بازي كردن و بازي دادن. خدا را شكر كه هنوز بارسا وجود دارد! بدون اين تيم ميتوان گفت فوتبال تمام شده است.

كپي از روي دست بارسا

نميشود از روي دست بارساييها كپي كرد چون بازي بارسا يك سبك نيست بلكه يك فلسفه است. بايد عاشق بود. اين يك مسير است.

مربيان تدافعي

به صورت كلي بسياري از مربيان قانع شدهاند كه بايد راه حلي پيدا كنند كه سبك بازي تيم رقيب را به هم بريزند و به اصطلاح آنها را بلوكه كنند ولي اين موضوع با اساس فوتبال همخواني ندارد. ميتوانم به مربيان زيادي اشاره كنم كه چنين تفكراتي دارند. مورينيوها، سيمئونهها... اين كارها در تضاد با كار كرويف و آزادي عمل او است. تا زماني كه چنين مربياني باشند نبايد جايي براي لذت بردن از فوتبال در نظر گرفت. ديگر فوتبال تماشاگرپسند چنداني وجود ندارد. راستش اين روزها ديگر فوتبال اصلاً برايم جالب نيست. هيچ لذتي از تماشا كردن مسابقات نميبرم. حتي در همين ليگ يك فرانسه هم فوتبال را كشتهاند. مربيها متهمان رديف اول هستند ولي بايد از رؤساي باشگاهها هم در اين ميان نام برد. آنها بينش ندارند.

تيم رؤيايي

دوست داشتم در زمان ديگري فوتبال بازي ميكردم. زماني كه اساس فوتبال لذت بردن از آن بود. رؤياي مطلق من در اين زمينه برزيل دهه 70 ميلادي است. عاشق بازي كردن در آن تيم بودم. براي من رؤياي فوتبال همين است. وقتي به آن فكر ميكنم اشكم درميآيد.

مربي مقصر است يا بازيكن؟

حالا شما ببينيد اين روزها مربي منچستريونايتد چه كسي است؟ مربيان جرمشان بيشتر است چون يك نفر، يك مربي ميتواند مسابقه را بكشد. به ما بازيكنان نبايد به چشم امتياز نگاه كرد بلكه بايد به چشم انسان نگاه كرد. مربيان ديروزي پسران مورينيو بودند حالا آنها پسران سيمئونه شدهاند. كلاً تبديل به مد شده است... 

سبك مربيان

من خودم مربيان اهل آمريكايي جنوبي را دوست دارم، بيلسا، سمپائولي... آنها تمرين زيادي را برگزار ميكنند، حسابي سختگير هستند ولي تا جاي ممكن اجازه خلاقيت و حركتهاي آني را به بازيكنانشان ميدهند. كلود پوئل هم در همين مقوله ميگنجد.

جايگاه تكنيكيها

راستش براي بازيكنان تكنيكي در دنياي امروزي فوتبال، مقاومت كردن سخت شده است. نميشود تنهايي به جنگ رفت. از ما محافظتي نشده در شرايطي كه به اين محافظت نياز داريم. قسمت بد ماجرا هم اينجاست كه هنوز هم از ما انتقاد ميكنند.

سبك بازي

اگر بازيكنان تكنيكي ديگر حضور نداشته باشند فوتبال ميميرد. خودم حاضرم در زمين جان بدهم تا تماشاگران روي سكو لذت ببرند و هيجانزده شوند. من تغيير نخواهم كرد چون اگر تغيير كنم خودم را كشتهام.

هافبكهاي فوقالعاده

بازيكناني هستند كه چيزي ذاتي درونشان هست ولي نتوانستهاند آنطور كه بايد و شايد آن را در زمين نشان دهند. در اين مورد به ابو ديابي اشاره ميكنم. نميتواند پتانسيل واقعياش را در زمين پياده كند ولي ميدانم كه او ميخواهد، اين را در درونش ديدهام. حاضرم براي تماشاي بازياش پول بدهم. اينيستا هم مطمئناً ديگر بازيكني است كه حاضرم براي تماشاي بازياش پول بدهم. درست مثل وراتي. او هم فوقالعاده است. او جادويي دارد كه هيچ وقت مشخص نميكند ميخواهد چه كاري كند. حداقل من كه روي نيمكت مينشينم لحظات خوشي را با نگاه كردن با بازياش سپري ميكنم.

مسي و رونالدو

حاضرم براي تماشاي بازي مسي هم پول بدهم ولي رونالدو نه. بازي رونالدو هيچ هيجاني را در من برنميانگيزد. او قابل پيشبيني بازي ميكند.