به گزارش خبر ورزشی ،همان طور که می دانید یک یا چند تماشاگر- که البته قاعدتا تعدادشان از یک و چند بیشتر- با پرتاب نارنک و مواد محترقه به زمین که یکی از آنها به کمک داور بازی اصابت کرد باعث شدند تا فیفا علاوه بر در نظر گرفتن جریمه 200 هزار دلاری از فدراسیون فوتبال ایران توضیحات مفصلی را بخواهد.
مساله ای که به شدت توی ذوق می زند شرایط خوب فوتبال ایران در آن بازی و متعاقب آن،گلی است که به ثمر رسید و خیال همه راحت شد. در واقع حتی اگر نیازی به جنجال تماشاگران بود ( که هیچ وقت به چنین جار و جنجال هایی در ورزش نیازی حس نمی شود) در آن لحظه همه چیز با خوبی و خوشی پیش می رفت؛
این که عده ای بر اثر ندانم کاری یا هیجان زدگی چنین اقداماتی انجام می دهند دلایل نامعلومی دارد.
تا جایی که ما می دانیم ایرانی ها در هر محفل خانوادگی و دوستانه به تمدن 2500 ساله خود می نالند. ما این تمدن کهن را مثل چماق در هر بحث و مناظره ای تو سر این و آن می کوبیم اما وقتی کار به مرحله عینیت و تجلی این فرهنگ به جامعه می کشد موجی از بی فرهنگی ها را ملاحظه می کنیم.
مثالش می تواند همین نارنجک زدن در بازی های بین المللی باشد. خب با پرتاب مواد محترقه که نزدیک بود داور مسابقه حتی جانش به خطر بیفتد به کجا رسیدیم؟
چه کمکی به جریان بازی کردیم؟ چه اتفاق خوبی را رقم زدیم؟ چه کردیم با پرتاب نارنجک؟ آیا این حاصل همان تمدن کهن و 2500 ساله ای است که پزش را به این و آن می دهیم؟
اگر در یک جامعه غیر متمدن بودیم دست به چه کارهایی می زدیم؟
