به گزارش خبر ورزشی ، او 37 سال بیشتر از خدا عمر نگرفت اما وصف مرام و معرفتش را همه شنیده اند. در دوره ای که سیروس قایقران کاپیتان تیم ملی شد هر بازیکنی را به سادگی از شهرستان به تیم ملی راه نمی دادند.

گیلان از معدود استان هایی بود که دو بازیکن ملی داشت. اولی سیروس قایقران و دومی امیر افتخاری.

فوتبالی های قدیمی می دانند رئیس وقت هیات فوتبال استان گیلان- ایرج زهرابی- برای شرایط بهتر بازیکنانش در اردوی تیم ملی چه ها کرد.

 قایقران از حمایت قاطعانه زهرابی،توصیه های فنی بهمن صالح نیا و غفور جهانی استفاده کرد و در تیم پرویز دهداری و بعدها علی پروین، عزیز دل همه شد.

از قایقران خاطره ای نقل می کنند که روزی یکی از بازیکنان مشهور آن روزها ادای لهجه گیلکی همبازی او را در تیم ملی درآورد. 

قایقران بلافاصله از کوره در رفت و مقابل چشم خیلی ها علاوه بر این که او را ادب کرد که با صدای بلند گفت دفعه دیگر اگر کار خودت را تکراری می کنی می زنم تو دهانت!

این حرکت قایقران سر و صدای زیادی کرد و ملی پوشان وقت که سیروس را به خوبی می شناختند از او و همبازی اش حسابی دلجویی کردند.