فلان مدیرعامل چندشغله یك میلیارد و سیصد میلیون پول زبانبسته بیتالمال را میدهد به یك مربی تا تیمش را با كله ببرد ته جدول و عجیب اینكه جایی هم پاسخگو نیست. یعنی آقای مربی از دلال بدنام بازیكن میگیرد، كسی نظارت نمیكند. پول آنچنانی میگیرد، كسی نظارت نمیكند، نتیجه نمیگیرد، باز هم كسی كاری ندارد. بعد هم كه 30 میلیارد پول دولتی میسوزد، كسی در باشگاه به آقای مدیر نمیگوید عزیزم! حال اسبت چطور است؟!
خب در این شرایط چطور انتظار داریم فوتبالمان پیشرفت كند و تازه همه چیز هم صحیح و سالم باشد؟! آن مدیر دیگری آنقدر حواسش به جای دیگری است كه میگوید تیمم در نقل و انتقالات فقط 2 بازیكن میخواهد در حالی كه یك بچه 10 ساله هم میفهمد تیمش نه گلر درست و حسابی دارد، نه مدافعان خوب. اما به زعم آقای مدیر(!) آن تیم فقط 2 هافبك میخواهد! عجبا كه همین مدیر را بعد از انتخابات از این باشگاه برمیدارند و جای بهتری میگذارند! یعنی طرف پاداش مدیریت نداشتهاش را جای دیگر با پول بهتر میگیرد و افراد بیشتری هم قربانصدقهاش میروند و جلویش دولا راست میشوند.
نتیجه این ضعف مفرط و محسوس مدیریت، این میشود كه یك مربی به جای مدیر و معاون و هیأت مدیره تصمیم میگیرد و هر غلطی دلش میخواهد، میكند. میدانید چرا؟ چون از همان روز اول دندانهای آقای مدیر را تا ته شمرده و خوب میدانند كه طرف با سفارش این و آن و با دلایل غیرفوتبالی آمده و با دلایل غیرفوتبالی هم میرود. این وسط آنهایی كه روز اول پلاكارد خوشآمد زده بودند، با دو تا فلافل، شعار حیا كن، رها كن سر میدهند تا شاید این نیز بگذرد.
