شیراز، از همان روزها كه تیم برق شیراز را داشت و سپس دارای تیم «كما» شد و سپس با «صاایران» هم خودی نشان داد تا «فجرسپاسی» را وارد عرصه رقابتهای تراز اول فوتبال ایران كند، نیازی وافر به یك ورزشگاه نوساز و جدیدالاحداث داشت، اما امروز فوتبال شیراز با دردهای بیدرمان دیگری روبهرو است! شیراز، دیگر تیم ندارد!
امروز، شیراز، تیم برقش را میخواهد كه میجوید و نمییابد! بس كه شیراز و فارس، فوتبال دارد و برق شیراز ندارد! بس كه شیراز، جوانهای بلندبالا دارد، اما كمای شیراز ندارد! و بس كه شیراز، بازیكنان تكنیكی و تاكتیكپذیر دارد، اما فجرسپاسیاش را در حال سقوط به لیگ 2 میبیند! آنجا كه برق شیراز و صاایران و كما را هم در جمع خود نمییابد و نمیبیند!
2- اینجاست كه باید پرسید، در غیاب برق، در غیاب فجرسپاسی، در غیاب تیم جوانان شیراز، در حالی كه بچههای «نور و ممسنی» سر از فولاد و اهواز و تیمهای دیگر درمیآورند، در حالی كه جایی برای غلام پیروانی، رسول درهشوریان، علیرضا قشقایی، منوچهر نصراللهی و دهها نفر دیگر، وجود ندارد، ورزشگاه 200 میلیاردی 50 هزار نفره، به چه درد میخورد؟ شیرازی كه در لیگ برتر و لیگ یك تیم ندارد، شیرازی كه قدرت حفظ تیمهای خودش را ندارد، با ورزشگاه 50 هزار نفره نونوار و تازه و مدرنش چه كند؟
در این ورزشگاه قرار است كدام تیمهای «نیست شده» بازی كنند؟ برقی كه وجود خارجی ندارد؟ فجری كه در حال طی كردن راهی است كه برق پیمود؟ ورزشگاه 200 میلیاردی و 50 هزار نفری، امروز به چه كاری میآید؟ با 200 میلیارد تومان آیا نمیشد 20 سال، هم برق و هم فجر را در لیگ برتر اداره كرد؟ این همه وارونهكاری، این همه افراط و تفریط، چرا؟
3- ورزشگاه سردار جنگل رشت، الان چه حالی دارد؟ یا ورزشگاه 15 هزار نفرهای كه به اسم فوتبال كاشان ساخته شد؟ یا ورزشگاههای دیگری كه در شهرهای دیگر، همه از یك تیپ، همه با یك شكل، همه با اشكالات متعدد و شبیه به هم، همه با نرخ گران، ساخته شدند!
فوتبال رشت، از آن سرمایهسوزی چندین دهمیلیاردی، چه فایدهای برد؟ یا فوتبال كرج و كاشان و اراك و هر جا كه گز نكرده، پاره كردند!
تقصیر كسی نیست! دنبال مقصران و قصورورزان نگردیم! این یكی از خصلتهای مدیریتی ماست كه اول میبریم، بعد میشماریم! كه اول راه میاندازیم، سپس برای جا انداختن «آن امر» دست به كار میشویم و كوشش عبثی را آغاز كرده، زود هم آن تلاش ناكافی و ابتر را، دفن میكنیم!
انگار هدف ساختن و نه نگه داشتن و نگهداری كردن است! انگار اصل كار خرج كردن و مصرف كردن، یك پول قلمبه بوده است! انگار باید... بگذریم بابا. سری را كه درد نمیكند، دستمال نمیبندند!
دهنده راضی، گیرنده- به اصطلاح سازنده- هم راضی! این وسط ما خود را نخود هر آش میكنیم كه چه شود؟
به قول مرحوم رحمتا... غفوریان، مربی نابغه كشتی آزاد ایران؛
غرض وجهی است كاندر جیب آید
كه ورزش را نمیپاید بقایی!
***
راستی! قدم نورسیده در زیر شاخههای مدیریت اداری و انسانی و مالی هم مبارك! ما هم تبریك عرض مینماییم!
