به گزارش خبر ورزشی، داستان ملوان چنین است. تیمی که به راحتی می توانست سرنوشتش را در انزلی تعیین کند یک تساوی بی موقع مقابل خونه به خونه گرفت تا رگ گردن آن خبرنگار بیرون بزند و مایلی کهن که برای ملوان در این فصل کم زحمت نکشیده این حال خراب را پیدا کند.
مایلی کهن فریاد می زند که بفرما بیرون آقا؛ من اگر انزلی چی نیستم تو ایرانی نیستی و خبرنگار داد فریاد می زند که موقعیت صعود به لیگ برتر را توی مایلی کهن از دست دادی...
هر کس از ظن خود موضوع را تحلیل می کند اما کسی نمی گوید ملوان در این فصل با تیمی جوان و کاملا جدید و نونوار،ظرفیتی به همین اندازه داشت. پیمانه ملوان همین اندازه بود. از ملوان چه توققعی داشتیم؟
این که مثل پارس جنوبی مجوز صعود بگیرد؟ خب مگر ملوان کمتر از پارس جنوبی بود؟ یا بدتر از سپیدورد بود؟
تیم های حاضر در لیگ آزادگان همیشه در هفته های پایانی به فاصله یک تار مو مجوز صعود می گیرند.
ملوان که در تمام هفته ها جنگید. ملوان که همیشه بالانشین جدول بود. ملوان که همیشه مردانه بازی کرد.
امتیاز از دست داد؟ آری ملوان استاد از دست دادن موقعیت های طلایی بود اما رگ گردن ها زمانی بیرون بزنند که ملوان از سرمربی اش پول گرفت.
غیرت ها وقتی بجوشند که تیم برای خرید لباس مشکل داشت و مایلی کهن دست در جیب خودش کرد.
آن روز معترضان کجا بودند؟ رگ گردن ها می زند بیرون برای ملوان اما این درد را کسی تسکین نمی دهد که باشگاهداری در این تیم چه فرجامی خواهد داشت؟
تیمداری به صورت نسیه در شان ملوان نیست. این مهمتر از داستان صعود است؛ مهمتر از تمام این فریادها و توهین ها و پرده دری ها...
