هر ساله زمانی كه تیمهای به اصطلاح آسیایی ما در كوران مسابقات قرار میگیرند، بلافاصله بعد از نتیجه نگرفتن از امكانات عجیب و غریب تیمهای رقیب و زمین و امكاناتی كه در اختیار دارند یاد كرده و مثلاً اعلام میكنند فلان ستاره تیم عربی به اندازه كل هزینههای یك سال باشگاه ما پول دریافت میكند. هر چند این اعداد و ارقام صحیح است و اینكه اكثر تیمهای ایرانی مشكلات شدید سختافزاری و مالی دارند بسیار آزاردهنده است اما نباید از این نكته مهم نیز غافل شویم كه عقبماندگی فوتبال باشگاهی ما نسبت به جامداران ادواری لیگ قهرمانان آسیا تنها مربوط به مسائل مالی و كاستیهایی از این جنس نیست. شاید این مسائل سهم عمدهای در ناكامی فوتبال باشگاهی ما در سطح بینالمللی در سالهای اخیر داشته است اما بیگمان بخش قابل توجهی از نتیجه نگرفتنها مربوط به كاستیهای نرمافزاری و نگرشی است. به عنوان مثال نگاهی به بازیهای قهرمان لیگ برتر ایران در آسیا بیندازید. همانطور كه همه با چشمان خود دیدهایم سرخپوشان حتی در بازیهایی كه به نتیجه دلخواه خود نرسیدهاند به طرز مشهودی بر جریان بازی سوار بوده و بر حریف تسلط داشتند اما چه میشود كه سر بزنگاه بازی را واگذار كرده و نمیتوانند توفیق داشته باشند؟ آنچه در جریان بازی جلوهگری میكند ضعف فنی بازیكنان ما برابر ستارههای میلیاردی كه ردای عربی به تن كردهاند نیست بلكه بیشتر كاستیهای نگرشی وجود دارد. بازیكنان ما گویی در این بازیها در اندیشه خود از قبل باختهاند و چون همواره ریخت و پاشهای بیحد و حصر تیمهای عربی حوزه خلیج تا ابد فارس را در ذهن دارند گویی خواسته یا ناخواسته در ضمیرشان شكست محترمانه یا حذف آبرومندانه امری طبیعی و پذیرفته شده است. برای همین شاید بازیكنان ما از نظر فنی و جسمی حتی توان قهرمان آسیا شدن را داشته باشند ولی ذهنشان این باور را نداشته و آنها را یاری نمیكند. از این رو همواره منتظر حذف غیرمترقبه و به دنبال آن مرثیهسرایی برای كاستیها و محدودیتها هستند. قبول كنیم تا حرفهای شدن فاصله داریم و اولین گام در این راستا مدیریت ذهن و اندیشه مدیران، كادر فنی و بازیكنان باشگاههاست كه بتوانند باور «ما میتوانیم» را در خود نهادینه كنند. ما تا حرفهای شدن فاصله زیادی داریم البته در نرمافزار بیشتر از سختافزار، در فكر بیشتر از عمل و در باور بیشتر از اراده...