چرا ما با وجود این همه بازیكن كه آنها حسرتشان را میخورند به لكنت زبان دچار میشویم؟! این پرسشی است كه پاسخ آن نیاز به زمان، مطالعه و بررسیهای كارشناسانه دارد و ما باید برای گذر از این دستانداز راه چارهای بیابیم و تكلیف خود را روشن كنیم! شاید در برابر این پرسش عدهای بگویند آنها بازیكن خارجی دارند، در پاسخ باید گفت، مگر ما بازیكن خارجی نداریم؟ الحق دو خارجی استقلال برابر الاهلی یعنی جانواریو و پادو یك سر و گردن از بازیكنان خارجی آنها بالاتر بودند و نقش بسیار پررنگی در كسب نتیجه بازی داشتند. بقیه بازیكنان آنها اماراتی بودند همانهایی كه برابر تیم ملی ما همواره چارهای جز باختن ندارند. ما سالها پیش در عرصه ملی همین مشكل را داشتیم و وقتی اسم تیمی مثل كویت میآمد برای مقابله و كسب نتیجه تردید داشتیم. بعدها ما با گرفتن تصمیمهای بهجا و منطقی این مشكل را حل كردیم و حالا در آسیا حتی كره جنوبی برابر ما چارهای جز زانو زدن ندارد اما هنوز در بازیهای باشگاهی ما این آرامش را نداریم. تیم ما در خانه سه گل از نماینده امارات دریافت میكند و استقلال در خانه اینگونه به زحمت میافتد و صعود پرسپولیس با اما و اگر ممكن میشود. این گرفتاری چندین و چند سال است كه سد راه فوتبال باشگاهی ماست و باید به رفع آن همت گماشت و البته این وظیفه بیشتر متوجه دستگاه ورزش و فدراسیون ماست.