به گزارش خبرورزشی، ماركوس رشفورد، 14 ماه پيش در ديدار با افسي ميتيلند براي يونايتد وارد صحنه شد اما كمتر كسي فكر ميكرد كه او چه بازيكن درخشاني خواهد بود. اين مهاجم 18 ساله از آن پس با بازيهاي فوقالعاده خودش روح تازهاي به فصل تيمش داد و چشمه آخر هنرنماييهايش در ديدار ليگ اروپا مقابل اندرلخت بود كه با پاي چپ در وقتهاي اضافه گل برتري تيمش را به ثمر رساند : «من اينجا در يونايتد بزرگ شدم. آن موقع در آكادمي قانون اين بود كه بايد كفشهاي سياه بپوشيم. از وقتي 9 سالم بود همين قانون را رعايت ميكرديم. اوايل خيلي خوشمان نميآمد اما كمكم ياد گرفتيم كه با آن كنار بياييم و آن كفشها را دوست داشته باشيم. اگر انتخاب با خودم بود شايد هميشه همانها را ميپوشيدم! اين روزها به خاطر قراردادها با اسپانسرها هميشه بايد كفشي كه آنها ميگويند را بپوشي و نميتواني كار ديگري بكني. با اين حال خود من شخصاً همان كفشهاي مشكي را دوست دارم.»
اطراف رشفورد در اولدترافورد همانقدر الگوهاي بزرگ بوده كه استعدادهاي به هدر رفته: «هر اتفاقي قرار باشد بيفتد خواهد افتاد. اگر بخواهي همه چيز را به هدر بدهي كسي نيست كه كنترلت كند. همه چيز به خود شخص برميگردد. ديگران تو را نصيحت ميكنند و كمك خواهند كرد اما در نهايت همه چيز با خود بازيكن است. خود ما بهتر از هر كس درست و غلط را ميشناسيم. برايم مهم بود كه كار درست را انجام بدهم. اين مسائل بيشتر براي بازيكنان جوان پيش ميآيد آن هم وقتي كه وارد تيم اول ميشوند چون آن جا دلايل زيادي براي از دست رفتن تمركز آنها وجود دارد. خصوصاً در يونايتد اما مثالهاي زيادي از بازيكناني هست كه به تمامي اين مسائل بيتوجهي نشان دادند و فوتبالشان را پيش بردند. برادران من تأثير بسيار خوبي رويم گذاشتند. من الان خوب و بد را از هم تشخيص ميدهم.»
وقتي تمرينات رشفورد در يونايتد تمام ميشود همچنان با همان دوستان قديمي كه از زمان فوتبال خياباني بازي كردن ميشناخته وقت ميگذراند: «گروه كوچكي از دوستان دارم كه فرد جديدي وارد آن نشده. شايد نكتهاي منفي باشد اما دوست ندارم به كسي فرصتي براي ضربه زدن به خودم بدهم. اينها رفقايي هستند كه از 7، 8 سالگي داشتهام. ما همه جا بازي ميكرديم. پاركينگها، توي خيابان و گاهي كه مدرسه تعطيل بود توي حياط مدرسه. در خانه هم هميشه با برادرانم توي حياط بازي ميكرديم. مادرم اين روزها ميگويد الان ديگر دستكم ميتوانم پول خسارتهايي را كه ميزنم بدهم!»
