برای به میدان فرستادن چنین تیمی در لیگ برتر، آن هم برای دو هفته(!) باید عزم جزمی فراتر از تصور داشت. مانند این میماند كه برای فاتح قله، پس از ماهها جنگیدن با صخرهها، دیوارهها و یخچالهای یخی دوباره بالای قله نردبان گذاشته و توصیه كنید كه باز هم باید از آن بالا برود! بازتاب همین دلزدگی از مسابقات و تمرینات مداوم را میتوان در تعطیل كردن تمرینات پرسپولیس آن هم به شكل اعتراضآمیز مربوط دانست. پرسپولیسیها كه از قهرمانی و بالا بودن در جدول لیگ ارضا شدهاند بیتفاوت به اتفاقات پایان بازی با ذوبآهن راحت اعتصاب كردند و كسی هم مشكلی با این موضوع نداشت! از طرف دیگر این تیم با 7، 8 ملیپوش نگاه ویژهای هم به جام جهانی و فصل بعد دارد. خیلی بعید است كه بگوییم بازیكنان باهوش امروزی هیچ تصمیمی برای فصل بعد، تیم و رقم قرارداد بعدیشان ندارند. قطعاً تكتك آنها به ویژه ملیپوشهایی كه بدون قرارداد هم هستند میخواهند برای فصل بعد اتفاقات بهتری را تجربه كنند. هرچه باشد حالا آنها بازیكن تیم قهرمان هستند و این آپشن را هم به دیگر آپشنهای قبلی اضافه كردهاند. ساقهای این بازیكنان حداقل با رشد 10 تا 20 درصدی قیمت مواجه شده و تنه به تنه شدن با ذوبآهنیهایی كه برای كسب سهمیه چهارم آسیا «سر» جلوی توپ میگذارند انصافاً ریسك بزرگی برای ستارههای برانكو محسوب میشود. ذوبآهن میداند با كمترین لغزش قافیه را به سپاهانِ احیا شده باخته و فصل بعد باید قید آسیا رفتن را بزند. اگر پرسپولیسِ بدون تمرین، امروز همان تیم همیشگی باشد باید قواعد فوتبال را دوباره ویرایش كرد!