نكته جالب اینجاست كه سرمربیان دو تیم ترجیح دادند بعد از الكلاسیكو به بازیكنان اصلی خود استراحتی بدهند و با 4، 5 بازیكن ذخیره خود قدم به ادامه رقابتهای حساس لالیگا بگذارند. رئال با تنی چند از نیمكتنشینان خود 6 گل به رقیبش زد و بارسا هم با ذخیرههایش با 7 گل به برتری رسید تا در كورس قهرمانی، رقابت رئال- بارسا ادامه داشته باشد. نكته اینجاست كه نیمكت دو تیم مطرح اسپانیایی آنقدر ستاره دارد و بازیكنان باكیفیتی روی آن نشستهاند كه وقتی زیدان یا انریكه تصمیم میگیرند 4، 5 نفر را نیمكتنشین كنند، دستشان برای انجام تغییرات مثبت باز است و خللی در روند حركتی تیم وارد نمیشود.

حالا شما مقایسه كنید نیمكت رئال و بارسا را با نیمكت دو تیم پرسپولیس و استقلال كه برانكو و منصوریان برای تعویضهای خود هزار و یك مشكل دارند و نیمكتهایشان خالی از بازیكنان باكیفیت و درجه یك است. برانكو وقتی میخواهد تعویض كند، كسی را روی نیمكت ندارد و مجبور میشود یكی، دو بازیكن زیر 21 سال را به بازی بفرستد. منصوریان هم اگر بازیكنی از تیمش محروم یا مصدوم شود، گره در كار تیمیاش میافتد و نمیداند چه كسی را به بازی بفرستد. زمانی بود كه پرسپولیس و استقلال نیمكتنشینان فوقالعادهای داشتند، مثل دهه 60 و 70 كه وقتی یكی بیرون میرفت، یكی بهتر از او وارد زمین میشد و این رمز موفقیت و ماندگاری مربیانی چون علی پروین و مرحوم منصور پورحیدری بود. رئال و بارسا با تغییرات تاكتیكی خود و استفاده از بازیكنان ذخیره باكیفیت، درس بزرگی به سرخابیها دادند كه تیمهایی در چنین سطحی، باید روی نیمكت آنقدر مهرههای خوب داشته باشند كه مربی برای اینكه چه كسی را به بازی بفرستد، با گزینههای زیادی مواجه باشد.