با تأسیس انجمن عكاسان و نویسندگان ورزشی، صاحب تشكل صنفی شدیم اما اتحاد صنفی را حتی زیر پرچم این تشكل به دست نیاوردیم چراكه متأسفانه روحیه متحد شدن نداریم و تا این روحیه نباشد، تشكلهای ما هم از چند جلسه برای انتخابات و در نهایت یك شام مشترك 4 سال یك بار فراتر نمیرود.

اگرچه هر وقت یكی از همكاران نازنین مثل زندهیاد ناصر احمدپور یا این اواخر زندهیاد عباس عبدالملكی دار فانی را وداع میگویند، برای چند روزی شعار اتحاد میدهیم، دلمان برای هم تنگ میشود و مهربانانه سراغ هم را میگیریم و حسرت یار سفر كرده را میخوریم اما همین كه چند روزی میگذرد، تمام حرفهای قشنگ كه درباره ضرورت اتحاد صنفی و حمایت از همكار زده بودیم را فراموش میكنیم. یك بخش از این فراموشی، به گرفتاریهای زندگی برمیگردد كه باعث شده همه در حال دویدن باشند و بخش دیگرش هم از فقدان روحیه اتحاد و كار صنفی میآید.

نمیدانم این اتحاد را چه وقت قرار است تمرین كنیم؟! به قول یكی از همكاران، رانندههای محترم اتوبوس واحد وقتی در حال رانندگی یك همكار خود را میبینند، با چهل، پنجاه مسافر و با هر سرعتی، پا روی پدال ترمز میگذارند، آن وقت ما هنوز تصور میكنیم همكار خوب، همكار مرده است و زندهها را رها كردهایم و حمایت از همكار و همصنف را گذاشتهایم برای زمانی كه همكارانمان دور از جان شما بمیرند...