این عدم تمایل به مسائل اخلاقی روز به روز كار را در حیطه فوتبال سختتر وسختتر میكند و عاملی خواهد شد كه آدمهای كاربلد رفته، رفته عطای این فوتبال را به لقایش ببخشند. ملاحظه كنیم كه در تمام مسابقات فوتبال ما كلیه بازیكنان این حق را برای خود محفوظ میدانند كه در بیشتر تصمیمهای داور دخالت و اعتراض كنند. تقریباً تمام مربیان ما هم بزرگترین وظیفه خود را این میدا نند كه در طول مسابقه كنار خط دائم روی مخ داور وسط و داور چهارم راه بروند. اعتراض به یك امر عادی تبدیل شده و اگر كاپیتانی با داور حرف نزند و اعتراض نداشته باشد انگار كارش را به درستی انجام نداده است. بازیكنان ما هم در مسائل فرهنگی دچار یك پسرفت شده و هم در زمین و هم در بیرون دست به رفتارهای سخیفی میزنند، مثلاً یكی، 2 بازیكن در زمان تعویض با دست خود عددی را نشان میدهند و عوامل تیم مقابل و هواداران را وادار به واكنش میكنند، رویهای كه در گذشتهها كمسابقه بود. رفتارها و بداخلاقیها در فضای مجازی هم كه جای خود دارد و به این همه اضافه كنیم فقر دانش را كه یك مربی میتواند از تیم وامانده، تیمی بسازد كه چند هفته مانده به پایان قهرمان شود! هیچ تیمی جلودارش نباشد و نشان دهد كه بقیه از قافله پیشرفت عقبند.

جا دارد تا در لیگی كه این همه پول بالای آن رفته و میرود توجهی به رفتارها و هنجارشكنیها داشته باشیم و حداقل از تماشای این همه فوتبال در بالاترین سطح برداشتهای هر چند اندك را داشته باشیم.

مثلاً بپذیریم كه داور هم یك انسان است و از اشتباه بری نیست، مثلاً یاد بگیریم كه داور چهارممثل چرخ پنجم درشكه است و حق دخالت در وظیفه داور وسط را ندارد و چون دمِدست است نباید تا پایان بازی در معرض هجوم قرار بگیرد، بازیكنان یاد بگیرند كه احترام به هواداران حریف واجب است و تحریك كردن آنها در شرایطی كه آنها تحت فشار روحی قرار دارند دور از ادب و نزاكت است. و حرف آخر اینكه به بازیكنان آموزش داوری بدهیم كه در بازیهای داخلی و خارجی مثل آماتورها مرتكب اشتباه نشوند.