حالا چند روزی تب و تاب شمارش آراست و دوباره زندگی به روال عادی برمیگردد اما در این عادی شدن دوباره، وقتی همه چیز سپیدرود جای خودش قرار گرفت، ورزش كجا میایستد؟
نامزدهای محترم ریاستجمهوری و به ویژه كاندیداهای انتخابات شوراهای شهر و روستا یادشان میماند وقتی رأی میخواستند سراغ چهرههای ورزشی آمدند؟ آنهایی كه برای راهیابی به شوراها در شهرهای بزرگ و كوچك رقابت میكردند و در هر میتینگ تبلیغاتی و انتخاباتی با هر تدبیر و ترفندی، چهرههای ورزشی محبوب و مطرح همان شهر را به محل برگزاری گردهمایی طرفدارانشان میكشاندند تا مردم بیشتری را جذب كنند و بازتاب همایششان پررنگتر شود، آیا بعد از به دست آوردن كرسی در شورای شهر هم اهمیت ورزش را درك میكنند یا دوباره 4 سال بعد به وقت جمعآوری رأی سراغ ورزش میآیند؟! دیروز آنجا كه لازم بود ورزشیها در صحنه باشند، هر یك با هر گرایشی پای صندوقهای رأی رفتند و امیدواریم بازخورد این حضور برای ورزش مثبت باشد و دوستانی كه رأی میآورند، ورزش را فراتر از یك بازی و سرگرمی مهم تلقی كنند. ورزش از ابزار بودن خسته است. ورزش هم مثل هر پدیدهای جایگاه واقعی خود را میخواهد. هیچ پدیده پرطرفداری در هیچ كجای دنیا «توسری خور» نیست. با ورزش هم نباید اینگونه «تا» كرد.