قاعده میدان ورزش و رقابت ورزشی، تعیین بازنده و برنده از روی نتیجه است اما یكی مثل تختی پیدا میشود و این قاعده را میشكند. او به پای مدوید دست نمیزند، دست مدوید به عنوان برنده بالا میرود اما دنیا پای اسم تختی، لقب پهلوان میگذارد.

زمانه، زمانه تختی نیست. در این دوره كسی حوصله قصه شنیدن ندارد، تختی هم حالا قصه كه چه عرض كنیم، افسانه است اما حتی در همین زمانه هم میتوان چهرههایی را - هر چند انگشتشمار- مثال زد كه ملاكشان برای بردن، نتیجه نیست، نیتجه برایشان فقط عدد است. این درست كه تاریخ را همیشه برندهها مینویسند اما همین برندهها هم گاهی اوقات دو، سه سطری به مردم و معرفت بازندههایی كه اخلاق را فدا نكردند، اشاره میكنند.

درست مثل امروز كه برنده انتخابات ریاستجمهوری دكتر حسن روحانی است. مردم خواستند او برنده باشد و نزدیك 24 میلیون رأی به اسم او به صندوق ریختند اما این انتخابات یك برنده دیگر هم داشت؛ سیدمصطفی هاشمیطبا... اگرچه در شمارش آرا، سهم هاشمیطبا انتهای جدول و تنها دویست و چند هزار رأی بود اما مردم از او به عنوان برنده كاپ اخلاق یاد میكنند. مردی كه برای جا انداختن گفتمان خود حاضر به انصراف نشد اما رو به دوربینها گفت: در شرایط فعلی گزینه اصلح، روحانی است و من هم به ایشان رأی میدهم. هاشمیطبا با وجود سابقه مدیریت در سازمان تربیت بدنی و كمیته ملی المپیك، هیچگاه ورزشكار حرفهای نبود ولی در دورهای كه ورزشكار حرفهای، روحیه ورزشی را رعایت نمیكند، واقعاً روحیه ورزشكاری داشت و با پرهیز از جنجال و حواشی، از خودش یك چهره باشخصیت به جامعه معرفی كرد و فراتر از یك بازنده سربلند، برنده پنهان انتخابات بود. اعتراف میكنم خبرورزشی در دوره مدیریت ورزشی هاشمیطبا خیلی جاها منتقدش بود اما همانطور كه مصلحت ورزش حكم میكرد از او انتقاد كنیم، حالا انصاف حكم میدهد روحیه ورزشكاریاش را تحسین كنیم.