البته این فقط شامل حال لیگ برتر نیست و انصافاً مسابقات لیگ دسته یك ما هم به شكل آبرومندانهای برگزار شد. گرچه در معدود بازیهایی مشكلاتی هم به وجود آمد كه آن هم در یك جدول 18 تیمی با 34 دیدار رفت و برگشت، اجتنابناپذیر است. با این همه به شخصه از نحوه برگزاری مسابقات لیگ برتر خوشحال شدم. بیشتر به این دلیل كه حالا فوتبال ایران دارای زمینهای مسابقه آبرومندانهای است كه در دوران ما هرگز آنها را نداشتیم. من گاهی كه برای بازیهای پیشكسوتان و یا به هر دلیل دیگری به ورزشگاه آزادی میروم و روی زمین آن قدم میزنم به خوبی تفاوت این زمین با زمینی كه ما روی آن فوتبال بازی میكردیم را حس میكنم. آن زمان به قول بچههای همدورهایمان، زمین اینقدر خراب بود كه مچ پا روی پستی و بلندیهایش پیچ میخورد ولی الان زمین مثل مخمل است و بازی روی آن لذتبخشتر از هر چیزی به نظر میرسد. البته اینها آبروی مملكتمان است كه شكر خدا فقط هم منحصر به تهران و زمین آزادی نیست. در سفرهایی كه به شهرهای دیگرمان هم داشتیم متوجه این شدیم كه زمینهای فوتبالمان در بیشتر شهرهای بزرگ به شكل مطلوبی تغییر یافته است. یكی دیگر از خوبیهای این لیگ جدا از نحوه برگزاریاش بازی رسیدن به جوانترهای عشق فوتبال است. چند سالی بود كه فوتبالمان را منحصر به تعدادی از ستارههای یكنواخت كرده بودیم ولی با ورود جوانانی كه هم با انرژیتر هستند هم انگیزههای تازهای برای بزرگی كردن و به شهرت رسیدن دارند، حالا میبینیم كه سطح كیفی لیگمان هم بهتر شده است. همین كه تیم جوانانمان در جام جهانی به برد ارزشمندی مقابل یكی از تیمهای خوب آمریكا (كاستاریكا) دست پیدا میكند گواه همین موضوع است. انشاءا... این روند ادامه داشته باشد و باز هم ببینیم كه در لیگ سال بعد وضعیت از این هم بهتر شود. نكته آخر اینكه اگر كمی به وضعیت رفاه هواداران هم توجه شود خیلی خوب است. آنها سرمایه و صاحبان اصلی این ورزش هستند كه باید قدرشان را بدانیم و قبل از هر چیز به آنها توجه كنیم.