تیمهای ملی فوتسال و فوتبال ساحلی ما سوم جهان شدهاند و برنز جام جهانی دارند، تیم ملی نوجوانان ما به جام جهانی رسیده، جوانان ما در جام جهانی اولین بازیشان را هم بردند و تیم ملی اصلی هم كه نیمقدم با جام جهانی روسیه فاصله دارد. نتایج میگوید حال فوتبال خوب است اما باور كنید نتیجه فقط عدد است.
وقتی به داخل فوتبال میآیی، اوضاع بدجوری خراب است. فدراسیون فوتبال با هزار بدبختی و گرفتاری خرج تیمهای ملی را جور میكند، باشگاههای ایرانی به بازیكنان خارجی و داخلی، به مربی و مدیر، به سرپرست و تداركاتچی و به همه و همه بدهكارند و خارجیها به فیفا شكایت میبرند و با خطر كسر امتیاز و محرومیت از نقل و انتقالات دست و دلشان را میلرزانند و داخلیها هم كاری غیر از نفرین از دستشان برنمیآید!
دولت اجازه ندارد پول به فوتبال بدهد، بخش خصوصی هم به خاطر بسته بودن راههای درآمد، میترسد به فوتبال بیاید و آمدهها هم همه پشیمان هستند، چه برسد به نیامدهها!
اما همین فوتبال كه از درون در حال پوسیدن است، اگر حق و حقوقش را بدهند، جان میگیرد. اولین حق طبیعی فوتبال، همین حق پخش تلویزیونی است كه همه جای دنیا پرداخت میشود و در ایران خبری از پرداخت آن نیست.
حق پخش اگر باشد، بخش عمدهای از گرفتاریهای مالی فوتبال حل میشود و مدیران با دغدغه مالی كمتری سراغ درآمدزایی از اسپانسر، تبلیغات محیطی و حتی اجرایی كردن كپیرایت و... میروند. اگر حق فوتبال و پول فوتبال به دست خود فوتبال برسد و خرج خودش شود، این ورزش نیازمند گلریزان و كمك سازمانها و نهادها نخواهد بود... این بحث را حتماً در خبرورزشی دنبال میكنیم...
