از ابتدای المپیك باستان ورزش با شعار همگروهی انسانها شكل گرفت، به گونهای كه افلاطون المپیك را مخرج مشترك بشریت نامید و هزاران سمبل و نشانه برای آن تراشیدند تا امروز كه آن نگاه و دكترین ادامه پیدا كرده است. پیر دوكوبرتن، بنیانگذار المپیك نوین نیز در فلسفه خود تبعیض در رنگ، پوست، نژاد و مسلك را از بین برد و همه را از یك دست دانست و المپیك را مركز و محل صلح و دوستی معرفی كرد. امروز نیز هر گردهمایی ورزشی و به هر مناسبت میتواند مسیری باشد برای صلح و رفع كدورتها. به قول امروزیها دهكده جهانی جنگ برنمیدارد و هیچ پدیدهای شومتر و غیرانسانیتر از جنگ نیست. محفلهای كوچك ورزش نیز چنین خاصیتی دارند؛ آنچه در فلسفه ورزش سنتی خود ایران بود و ماندگار شد، پهلوانی و آدمیت، گذشت و فتوت و زهد و پارسایی بود. بازیهای همبستگی كشورهای اسلامی نیز میتواند به الگوبرداری از فلسفه المپیك به این سو برود و فضایی صلحآمیز در هسته درونی خود به وجود آورد. باكوی آذربایجان میزبان چهارمین دوره این مسابقات بود و متأسفانه كشورها از بهرهبرداری صلح و دوستی غافل شدند و این تجمع میتوانست تبدیل به مكان دور ریختن سوءتفاهمها و عداوتها شود، حتی با عربستان یكدنده و دچار توهم كه همه چیز را برای خود میخواهد و حاضر است دستهای آفتابنخورده خود را به سوی ترامپ دراز كند. بازیهایی چون بازیهای همبستگی كشورهای اسلامی باید از درون خود نفیر صلح را بدمد و جار بزند. همبستگی معنایی دارد و اگر عربستان پرتوقع كه برایش وسیله مهم نیست و قصد دارد به هدف واهی خود برسد نیز میتوانست در گردهمایی اسلامی به توافقهای اخلاقی تن در دهد. 6 هزار ورزشكار در این دوره شركت داشتند و 56 كشور با علاقه به مسابقات آمدند. یمن هم بود، عربستان هم آمده بود، لبنان و فلسطین هم حضور داشتند. واقعاً فضای خوبی بود برای اینكه كشورهای اسلامی مسیرهای صلح را به یكدیگر نشان دهند. آذربایجان، تركیه و ایران ردههای اول تا سوم را از آن خود كردند، عربستان یازدهم شد و لبنان با یك مدال برنز در رده چهلم قرار گرفت. رنگ مدالها و تعداد آنها در مقابل حضور 56 كشور، چندان اهمیتی نداشت و سرود بازیها برای تمام كشورها خبر از فصل صلح و دوستی میداد.